Αλέξανδρος Λιώκης: Ο σχεδιαστής της Alfa Romeo Tonale μιλά αποκλειστικά στο Car and Driver

Ήρθε χαμογελαστός, και τόσο φιλικός με όλο των staff των Alfisti, ώστε σου έδινε την εντύπωση ότι είναι το αγαπημένο παιδί της μιλανέζικης φίρμας. Από το 2011, οπότε απασχολείται στην εμβληματική φίρμα, έχει γίνει… Ιταλός, αν κρίνει κανείς τον «αέρα» και την επικοινωνία, τόσο με τους Έλληνες δημοσιογράφους, όσο και με τους συναδέλφους του.

Πώς νιώθεις που βλέπεις τόσες πολλές Tonale και τόσους πολλούς ανθρώπους να τη θαυμάζουν;

Νιώθω πάρα πολύ ωραία! Νιώθω ωραία που τα βλέπω όλα μαζί, σε τόσα χρώματα, σε ένα τόσο ιστορικό μέρος, όπως το Balocco, και έχω μεγάλη περιέργεια να ακούσω τι λέει ο κόσμος για το αυτοκίνητο.

Στην Ελλάδα ήδη «σφάζονται» στα social media για την ομορφιά της Tonale κι εμείς προσυπογράφουμε σε αυτό. Το πρωί συζητούμαστε σχετικά με τα σχεδιαστικά ευρήματα που εφάρμοσες στο αυτοκίνητο και τα οποία πέρασαν από πολλές διαβουλεύσεις. προκειμένου το αγαπημένο σου παιδί Tonale Concept να γίνει η Tonale που βλέπουμε εδώ, (σ.σ. τη στιγμή της κουβέντας, πλησιάζει τον Αλέξανδρο ένας Άγγλος δημοσιογράφος, του σφίγγει το χέρι και του λέει “You did a great job”, «Έκανες μια εξαιρετική δουλειά»). Είσαι ευχαριστημένος από αυτή την «ωρίμανση»;

Οπωσδήποτε δεν είναι το concept, αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα.

Έχεις οδηγήσει την plug-in έκδοση;

Ναι και μου άρεσε πάρα πολύ. Θεωρώ ότι έχει τη σπιρτάδα που πρέπει να έχει μια Alfa Romeo. Είναι γρήγορη, είναι fun είναι πολύ καλοστημένη, το τιμόνι της είναι «διαβήτης» και γενικά όλη η απόκριση από το πεντάλ του γκαζιού και τα φρένα δείχνουν ότι είναι σπορ αυτοκίνητο. Δεν είναι απλώς ένα SUV.

Ξεκίνησες την καριέρα σου επειδή αγαπούσες τα αυτοκίνητα και τα αγαπάς ακόμα. Ξέρουμε, επίσης, ότι ασχολείσαι με αναπαλαιώσεις. Σου αρέσουν, λοιπόν, τα ωραία αυτοκίνητα.

Μου αρέσουν τα ενδιαφέροντα αυτοκίνητα. Αυτά που έχουν χαρακτήρα, από τα άσχημα μέχρι τα ωραία.

Επομένως, το Fiat Multipla σού αρέσει…

Το λατρεύω! Βρήκες αμέσως ένα αυτοκίνητο που μου αρέσει και είναι στο wish list μου. Όπως και το πρώτο Lancia Ypsilon.

Αν εξαιρέσεις τους Ιταλούς, ποια σχεδιαστική σχολή θεωρείς ενδιαφέρουσα;

Δύσκολη ερώτηση! Δεν υπάρχουν πλέον σχολές, όπως υπήρχαν κάποτε. Τα αυτοκίνητα είναι πλέον παγκόσμια αγαθά και υπάρχει μια σύγκλιση. Είναι περισσότερο μοντέλα και λιγότερο σχολές, αλλά ειλικρινά μου αρέσει ότι κάποτε υπήρχαν σχολές και έλεγες «τα ιταλικά αυτοκίνητα είναι έτσι, τα ιαπωνικά έτσι και τα γαλλικά έτσι». Αν κρίνω από τα αυτοκίνητα που συλλέγω, είμαι fun της ιταλικής και της γαλλικής σχολής. Δείτε τη DS του 1955, για παράδειγμα.

Γιατί πιστεύεις ότι σήμερα δεν μπορεί η σχεδίαση του αυτοκινήτου να «σπάσει καλούπια»;

Δεν είναι αυτό. Τα συζητάμε και με συναδέλφους. Σήμερα, τα αυτοκίνητα έχουν φτάσει σε ένα επίπεδο σε ό,τι αφορά στην ασφάλεια, στην αεροδυναμική, το πώς κατασκευάζονται, οι προμηθευτές εξαρτημάτων είναι ίδιοι για όλους, τομείς, δηλαδή, που είναι κοινοί. Η νομοθεσία, επίσης. Παλαιότερα δεν υπήρχε αυτό. Οπότε ο καθένας δημιουργούσε το δικό του σχήμα. Αν σήμερα βρεθεί ένας αεροδυναμιστής και δημιουργήσει κάτι επαναστατικό, οι υπόλοιποι θα τον αντιγράψουν.

Με την ηλεκτροκίνηση τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει οι αναλογίες του αμαξώματος, τομέας στον οποίο oι σχεδιαστές δίνετε μεγάλη σημασία. Από τη στιγμή που ξεκίνησες να σχεδιάζεις αυτοκίνητα μέχρι τώρα, οπότε έχουν αλλάξει τα πράγματα, πόσο σε προβληματίζει αυτή η αλλαγή;

Δημιουργεί νέες προκλήσεις διότι ντύνεις το μηχανολογικό πακέτο. Ποιο είναι αυτό; Είναι ο κινητήρας πίσω και η κίνηση πίσω; Είναι οι μπαταρίες σε πλατφόρμα ή εμπρός ή μήπως πίσω; Όλα αυτά σού καθορίζουν τις γενικότερες αναλογίες του οχήματος. Αν, για παράδειγμα, οι μπαταρίες και τα μηχανικά μέρη βρίσκονται χαμηλά, έχεις μεγαλύτερη ελευθερία να σχεδιάσεις την καμπίνα και να παίξεις με τις αναλογίες. Σαφώς και έχεις ένα δεδομένο ύψος που πρέπει να σεβαστείς, οπότε υπάρχουν προκλήσεις.

Έχεις σχεδιάσει κάτι πολύ πολύ ωραίο και να σκέφτηκες «Ασ’ το, θα το δείξω αργότερα…»;

Όχι, θεωρώ ότι εμείς που έχουμε καλλιτεχνική φύση, είμαστε περισσότερο ενθουσιώδεις. Από τον ενθουσιασμό αυτό, λοιπόν, μπορεί να δείξει κάτι πολύ νωρίς και να το «κάψεις», αλλά ο ενθουσιασμός δεν σε αφήνει να το κρατήσεις στο συρτάρι.

Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι μπορεί να σε καλέσει κάποια στιγμή μια εταιρεία για ένα made in Greece αυτοκίνητο;

Για την ώρα, μου λείπει το… Greece! Είμαι από το 2011 εδώ, στην Ιταλία!

Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί να αλλάξεις πεδίο και να ασχοληθείς περισσότερο με το βιομηχανικό design ή είσαι petrolhead, με την καλή έννοια;

Είμαι petrolhead, με την κακή έννοια (σ.σ. το λέει και γελάει με την καρδιά του!). Petrolhead από όλες τις απόψεις. Πρώτα μου αρέσουν τα αυτοκίνητα και μετά μου αρέσει να τα σχεδιάζω. Έχω τέσσερα αυτοκίνητα εδώ, στην Ιταλία. Ένα Mazda Miata, πρώτης γενιάς, ένα Renault 5 900 cc πρώτης γενιάς, ένα Renault Fuego δίλιτρο GTX από τα πρώτα και μια Giulietta του 1983 transaxle πισωκίνητη. Έχω wish list τεράστια. Αυτό με το οποίο έχω… σκαλώσει πολύ είναι μια Z3 Coupe. Τα παράδοξα που λέγαμε!

‘Αρα μπορεί να σε δούμε να τρέχεις και σε αγώνες!

Αυτό θα μου άρεσε πάρα πολύ, αν και δεν έχω ασχοληθεί. Λίγο οι αναπαλαιώσεις των αυτοκινήτων μου, λίγο η δουλειά, δεν μου αφήνουν χρόνο. Αν δεν έκανα restorations, θα έκανα αναβάσεις. Άλλωστε, στον ελεύθερο χρόνο μου πηγαίνω σε ορεινές διαδρομές και στρίβω συνέχεια.

Αυτό είναι το… «οξυγόνο» σου;

Εννοείται! Θεωρώ ότι οποιοδήποτε δημιουργικό επάγγελμα κάνεις πρέπει να έχεις την παρότρυνση και τον χρόνο να περνάς καλά. Εγώ περνάω καλά πηγαίνοντας στο βουνό σε μια ωραία στριφτερή διαδρομή. Και μη με ρωτήσεις τι μουσική ακούω. Ο αληθινός petrolhead δεν ρωτάει τι μουσική ακούς. Γιατί μουσική ακούς από τον κινητήρα. Αυτή είναι η μελωδία, η διπλογκαζιά, πότε θα αλλάξεις ταχύτητα. Και όσο τα δίνεις όλα, το flick, το φρενάρισμα, τη διπλογκαζιά αλλά με γλυκό τρόπο, τόσο πιο πολλή ευχαρίστηση εισπράττεις.