Seoul underground: Ένα ταξίδι στη σκοτεινή αυτοκινητική σκηνή της Ν. Κορέας

Η αστυνομία της Νότιας Κορέας έκανε την εμφάνισή της νωρίς. Σε ένα ημιφωτισμένο πάρκινγκ σε αυτοκινητόδρομο, σαράντα πέντε λεπτά της ώρας έξω από τη Σεούλ, το άσπρο-μπλε Hyundai Starex περιφερόταν αργά με τα φώτα αναμμένα. Κάθε πινακίδα καταγράφηκε.

Αυτό ήταν πρόβλημα. Στη Νότια Κορέα, τα burnouts μπορεί να σε οδηγήσουν στη φυλακή, τα φτιαγμένα αυτοκίνητα καταδίδονται τακτικά στην αστυνομία, απλώς γιατί υπάρχουν, και αρκεί το video από μία κάμερα άλλου αυτοκινήτου για να καταδικαστείς για υπερβολική ταχύτητα. Έτσι, σε μία μεταμεσονύκτια συγκέντρωση αυτοκινήτων σε πάρκινγκ, όλα τα παραπάνω φαίνεται να ισχύουν μεμιάς. Η «σεμνή τελετή», κατά τα φαινόμενα, πήρε τέλος πριν καν αρχίσει.

Όχι όμως μέχρι να σχηματιστεί ολόκληρη η εικόνα. Υπάρχει ένας απλός λόγος γιατί οι αστυνομικοί είχαν κάνει τόσο νωρίς την εμφάνισή τους Πολύ πριν η συγκέντρωση οργανωθεί επίσημα, πάνω από εκατό βελτιωμένα αυτοκίνητα είχαν ήδη καταλάβει τον χώρο. Η Νότια Κορέα είναι η χώρα των ασημί-γκρι KIA και Hyundai, με μερικά Genesis και κάποιες BMW να αποτελούν τη βιτρίνα. Ωστόσο, τα μεσάνυχτα μιας Παρασκευής του Ιανουαρίου, μία μικρή όαση είχε ήδη σχηματιστεί.

Φτιαγμένες Supra

…Nissan Skyline και Fairlady Z (σ.σ. Νissan 370Z), όλα φερμένα μέσα στη χώρα πριν γίνουν πιο αυστηροί οι νόμοι για τα εισαγόμενα αυτοκίνητα. Δύο Dodge Hellcat προερχόμενα από την Αμερικανική Βάση Camp Humphreys προσθέτουν και αυτά άλλους 1.400 ίππους και την απόδειξη ότι οι υψηλές τιμές της βενζίνης δεν μπορούν να σταματήσουν το να περνάς καλά.

Μία τριάδα από αερόψυκτες Porsche, κόντρα στις κυβερνητικές αποφάσεις για καταστολή των classics. H παρέα ανασηκώθηκε στον ήχο ενός υπερ-φτιαγμένου κινητήρα από ένα Skyline GT-R R34. Και όλη η προσοχή των συγκεντρωμένων φαινόταν να στρέφεται προς τον Ryo, τον συνιδιοκτήτη της κορεατικο-αμερικανικής εταιρείας παραγωγών και ειδών ρουχισμού με την ονομασία Peaches One Universe.

Ο Ryo βοήθησε με την προώθηση δίνοντας βήμα στη φωνή των χιλιάδων θαυμαστών του. Ο D.K. Kim από το κανάλι Car Scene Korea του YouTube, πήρε τόσα μηνύματα από ενθουσιασμένους fans για την επίσκεψη του Road and Track, που στο τέλος καταλήξαμε να τον προσλάβουμε ως τον σύνδεσμό μας. Ο συνδυασμός των δύο, συν μερικών ακόμα, κατάφερε να φέρει αρκετούς ανθρώπους στον δρόμο μέσα σε μία νύχτα, με τη θερμοκρασία στους -3 Κελσίου.

Πάνω από 300 αυτοκίνητα εμφανίστηκαν εντέλει, γεμίζοντας ασφυκτικά τον κύριο χώρο τού πάρκινγκ και μαζί έναν δεύτερο βοηθητικό χώρο, αλλά και όλους τους δρόμους τριγύρω. Η συγκέντρωση ήταν μια δυναμική απόδειξη ότι, παρά το ότι οι Νοτιοκορεάτες πρέπει να πολεμήσουν στη χώρα τους για να αγαπούν το αυτοκίνητο, θέλουν ακόμα πιο πολύ να κρατήσουν αυτή την αγάπη και τον ενθουσιασμό ζωντανό. Και είναι μία πάρα πολύ δύσκολη μάχη.

Η οδήγηση στην Κορέα

…είναι παράλογα ακριβή, από την αγορά ενός αυτοκινήτου μέχρι την τιμή της βενζίνης και την ασφάλεια. Οι άδειες οδήγησης δίνονται μόνον όταν συμπληρωθεί το νόμιμο έτος ενηλικίωσης, ενώ χρειάζεσαι άλλο δίπλωμα αν πρόκειται να οδηγήσεις αυτοκίνητο με μηχανικό κιβώτιο.

Οι δρόμοι είναι γεμάτοι. Πολλές μετατροπές που είναι φυσιολογικές στις ΗΠΑ, εκεί είναι απλώς παράνομες, μαζί με κάθε είδους καταστάσεις –όπως να πηγαίνεις κονβόι παρέα με ένα άλλο αυτοκίνητο ή να βρέξεις κατά λάθος με νερά από λακκούβα έναν πεζό. Οι επιθεωρήσεις για τους ρύπους απαιτούν όλα τα αυτοκίνητα να είναι σύμφωνα με τις σύγχρονες προδιαγραφές, και όχι μόνο τη στιγμή της κατασκευής τους. Κάθε παλιό ή φθηνό αυτοκίνητο εξάγεται σε χώρες πιο χαλαρές, όπως η Μογγολία.

Όταν εντέλει καταφέρεις και πάρεις το δίπλωμα, μία στρατιά από κάμερες και «αγαπημένους» συμπολίτες σε περιμένουν για να σου το πάρουν πίσω. Η κουλτούρα αυτή είναι τόσο διαδεδομένη, που κάθε νεαρός «ανήσυχος» οδηγός θα καταγραφεί –όλοι έχουν κάμερες στα αυτοκίνητά τους– και θα αναφερθεί στις Αρχές.

Το να σε πιάσει η κάμερα άλλου αυτοκινήτου να κάνεις μία απλή αλλαγή λωρίδας σημαίνει ότι σύντομα στο ταχυδρομείο σου θα λάβεις ένα υψηλό πρόστιμο.

Ακόμα και τα αυτοκίνητα που δείχνουν να έχουν παράνομες μετατροπές θα καταλήξουν να αναφερθούν στην αστυνομία. Τέλος, οι κανόνες συμμόρφωσης. Σχεδόν όλα τα αυτοκίνητα είναι λευκά, γκρι ή ασημί. Δεν υπάρχει πιο μονοχρωματικό οδικό δίκτυο πουθενά αλλού στον πλανήτη.

Ύστερα από όλα αυτά, η αυτοκινητική σκηνή στη Νότια Κορέα είναι περιορισμένη σε ένα μικρό κουτί. Τα σαλόνια των αυτοκινήτων είναι συνήθως γκρι και μαύρα, γιατί τα ρούχα είναι κυρίως γκρι και μαύρα. Οι κανονισμοί για τις εκπομπές ρύπων είναι αυστηροί εν μέρει, λόγω της αέναης μάχης με τη ρύπανση που έχει επικρατήσει πάνω από την Κίνα. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι ευθείες, κυρίως γιατί η κατασκευή τους έχει επηρεαστεί από την Αμερική.

Ωστόσο, οι φανατικοί φίλοι του αυτοκινήτου, από όσο ξέρουμε, μοιάζουν με κάτι άλλο, θέλουν να σηκώνονται το ξημέρωμα και να απολαμβάνουν τη σύνδεση του ανθρώπου με τη μηχανή. Εταιρείες που κατασκευάζουν προϊόντα lifestyle, όπως η Peaches, προσπαθούν να συνδέσουν το αυτοκίνητο με ένα μοδάτο κοινό, που αλλιώς δεν θα ενδιαφερόταν.

Εταιρείες, όπως οι 911 Service Korea ή Seoul Tuner, κάνουν μετατροπές στα αυτοκίνητα μέσα στο πλαίσιο του Νόμου, προσπαθώντας να δώσουν στους ιδιοκτήτες τους μία πιθανότητα να επιβιώσουν. «Ό,τι και να γίνει, οι άλλοι οδηγοί θα σε καταδώσουν, έτσι κι αλλιώς», λέει ο ιδιοκτήτης της Seoul Tuners, Do Won So. «Και μάλιστα, δεν υπάρχει τιμωρία για λάθος αναφορά».

Έτσι, τα περισσότερα φτιαγμένα αυτοκίνητα παραμένουν κλεισμένα υπό το χαμηλό φως των γκαράζ και σπάνια βγαίνουν στον δημόσιο δρόμο. Η Seoul Tuners είναι μία από αυτές με μοντέρνα συνεργεία, μία μικρή επιχείρηση μέσα σε μια βιομηχανική περιοχή, σαράντα πέντε λεπτά της ώρας μακριά από το κέντρο της κορεατικής πρωτεύουσας. Πίσω από τις μικρές συρόμενες πόρτες τού καταστήματος βρίσκεται μία σπηλιά από γιαπωνέζικα αυτοκίνητα. Ένα χρυσαφί Fairlady Z (σ.σ. Νissan 370Z) φτιαγμένο για drift και ένα πισταδόρικο Miata. 

«H θεωρία που μελετάμε –όταν μιλάμε για ασιατικές κουλτούρες– είναι ότι δεν θέλουν να ξεχωρίζεις», λέει ο Ryo. «Όταν κάτι ξεχωρίζει, οι Κορεάτες θέλουν να το σπρώξουν πάλι μέσα, να μείνουν όλοι ευθυγραμμισμένοι στη σειρά». Ο Ryo υποστηρίζει ότι η εταιρεία τού Peaches «έδεσε» με αυτά που έμαθε σπουδάζοντας Ψυχολογία των Πολιτισμών στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν.

H αυτοκινητοβιομηχανία της Νότιας Κορέας, επισημαίνει, μεγάλωσε μέσα στη συντηρητική μεταπολεμική στάση της χώρας. Σε αντίθεση με τη Βρετανία ή τη Γερμανία του 1940, η Νότια Κορέα, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο δεν ήταν μια περιοχή με έντονη βιομηχανική δραστηριότητα, με την προσοχή της στραμμένη σε πράγματα όπως την αυτοκινητοβιομηχανία. Ήταν μία χώρα αγροτική, ένας διχασμένος τόπος καταδικασμένος σε έναν κατακλυσμικό εμφύλιο πόλεμο.

Η ιστορία αυτή είναι σημαντική

…γιατί δείχνει τον τρόπο με τον οποίο η Νότια Κορέα γνώρισε το αυτοκίνητο. Εκείνος ο εμφύλιος πόλεμος κατέληξε σε παύση των εχθροπραξιών και σταθερά σύνορα, όχι όμως σε ένα ήσυχο τέλος, καθώς ένα μεγάλο μέρος της χώρας και των υποδομών της εξαφανίστηκε από τις σκληρές μάχες. Καθώς οι πόλεις ξανακτίζονταν, η εγχώρια βιομηχανία και ο εκμοντερνισμός έγιναν η προτεραιότητα.

Τα αυτοκίνητα από άλλες χώρες ήταν πολύ ακριβά ή απλώς δεν ήταν διαθέσιμα, και οι νέοι Νοτιοκορεάτες κατασκευαστές επικεντρώθηκαν στη μαζική κατασκευή αντιγράφων που είχαν πάρει την άδεια παραγωγής. Οι εταιρείες που αργότερα έγιναν οι Hyundai, KIA και SsangYong ξεκίνησαν κατασκευάζοντας συντηρητικά αυτοκίνητα, τα οποία είχαν ως μοναδικό σκοπό να παρέχουν κινητικότητα στον πληθυσμό.

Εξήντα επτά χρόνια μετά την κατάπαυση του πυρός, η Νότια Κορέα συνεχίζει την οικονομική της επιτυχία και η σχέση της με την παγκόσμια οικονομία δείχνει σημάδια ανεξαρτητοποίησης σε μία πιο ψαγμένη κατεύθυνση. «Η γενιά μας αλλάζει. Οι Κορεάτες επηρεάστηκαν από την αμερικανική κουλτούρα και τον ατομικισμό, έτσι τα νέα παιδιά θέλουν να εκφράσουν την ταυτότητά τους μέσα από το πώς ντύνονται ή από το τι μουσική ακούν», λέει ο Ryo.

Mε δεδομένο το σύνηθες βαρύ περιβάλλον γύρω από το αυτοκίνητο στη Σεούλ, μπορεί να υποθέσεις ότι αυτή η αναγέννηση δεν έχει αγγίξει και τον χώρο της αυτοκίνησης. Αλλά λίγες ώρες μετά τη βραδινή μας συνάντηση με τον Ryo, πολύς κόσμος κατηφορίζει προς ένα από τα μεγαλύτερα πάρκινγκ της πόλης δίπλα στο ποτάμι. Στη βάρβαρη ώρα, στις 6 το πρωί, η μοναδική στην πόλη αμερικανικής έμπνευσης συγκέντρωση αυτοκινήτων στο Cars & Coffee της Σεούλ αρχίζει να διαλύεται.

Ωστόσο, ύστερα από αρκετά μηνύματα με τον μάνατζερ του Cars & Coffee, Minkook Kim, κατάφερα να τον πείσω να οργανώσει για εμένα μία μοναδική συγκέντρωση για να δείξουμε το διαρκώς αναπτυσσόμενο δίκτυο των φανατικών φίλων του αυτοκινήτου στην περιοχή.

Όταν ο ήλιος άρχισε να ανεβαίνει πάνω από τη Σεούλ, στις επτά το πρωί, τα αυτοκίνητα γέμισαν για άλλη μια φορά το πάρκινγκ. Η αφοσίωση και η ποικιλία ήταν υπερβολική πολλές Lotus, πολλά Skylines, Porsche, κλασικές Alfa, μικρά Kei Cars, Daihatsu Copen και ένα ΝSX μαζεύτηκαν στη ζεστή ανατολή. Αρκετοί νυσταγμένοι επισκέπτες της βραδιάς που είχε τελειώσει ήρθαν και πάλι. Όλοι μπήκαν στη σειρά, είτε με τα χέρια μέσα σε ζεστά μπουφάν είτε κρατώντας ένα κυπελάκι με καφέ.

Το δώρο ήταν μία αφίσα, αρκετοί από τους παρευρισκομένους μού ζήτησαν με σπασμένα αγγλικά να τους το υπογράψω. Ο πρόεδρος του Porsche Club της Κορέας μού ζήτησε να του σφίξω το χέρι, οι φίλοι του BMW M Club of Korea με προσκάλεσαν για μία φωτογραφία.

Ο Minkook Kim είπε ότι αυτή ήταν η μεγαλύτερη συγκέντρωση που είχε κάνει ποτέ. Ήλπιζε ότι θα έρχονταν περί τα 100 αυτοκίνητα, ένας μάλλον αισιόδοξος στόχος, με δεδομένη την παρακολούθηση από την αστυνομία. Εντέλει, ήρθαν πάνω από 300 αυτοκίνητα, και οι συνεχόμενες αφίξεις έκαναν τη μέτρηση μάλλον δύσκολη.

Το event ήταν το μεγαλύτερο για το Cars & Coffee στην ιστορία της Κορέας με μεγάλη διαφορά, και έγινε έτσι επειδή μαθεύτηκε ότι ένα αμερικανικό περιοδικό είχε έρθει στην πόλη. Ο χώρος ήταν γεμάτος από χαμογελαστούς ιδιοκτήτες που ήρθαν μόνο και μόνο για να δείξουν σε κάποιον –οποιονδήποτε– ότι υπάρχει σκηνή φανατικών φίλων του αυτοκινήτου και στην Κορέα.

Οι κατασκευαστές φαίνεται να παρακολουθούν από κοντά. To Advanced Driving Center της BMW στη Σεούλ είναι ένας από τους μεγαλύτερους παρόχους μαθημάτων οδήγησης υψηλών επιδόσεων. Αυτοκίνητα με τα σήματα της Cadillac τύπου αμερικανικών stock cars μπορούν να οδηγηθούν στις δύο μεγαλύτερες πίστες της χώρας. Η Hyundai έχει ένα ενιαίο πρωτάθλημα με Veloster N για να ενισχύσει την επέκταση της πίστας Inje Speedium.

H εγκατάσταση αυτή απέχει δύο ώρες με αυτοκίνητο από τη Σεούλ και είναι μία παιδική χαρά με άσφαλτο περιτριγυρισμένη από δάση και βουνά. Σε ένα παγωμένο κυριακάτικο απόγευμα, μπορείς να δεις αρκετά αυτοκίνητα να περιφέρονται στα paddock. Οι BMW M φαίνεται να είναι τα αγαπημένα όπλα των Νοτιοκορεατών για την πίστα, αλλά ακόμα και φτιαγμένα KIA Sportage κάνουν συχνά πυκνά την εμφάνισή τους στα pits.

Οι περισσότεροι οδηγοί στην Ιnje είναι νεαροί, ντυμένοι απλά. Δύο από αυτούς κάνουν εξάσκηση σε μία πίστα drift, μέσα σε μία BMW 330i και μία Toyota GT 86. O Mono Le Selle, ο αδύνατος μακρυμάλλης οδηγός της Toyota, ξεκινά αφήνοντας απότομα τον συμπλέκτη. Αμέσως μετά, τραβάει το χειρόφρενο και γλιστράει τους αριστερούς τροχούς του αυτοκινήτου γύρω από μία κορίνα, κάνοντας έναν πλήρη κύκλο γύρω από ένα φωτογράφο λίγο πιο δίπλα. Μετά στρίβει δεξιά, βγαίνοντας από το drift με κατεύθυνση έναν τοίχο. Δευτερόλεπτα αργότερα, το όχημα είναι και πάλι με το πλάι, ελάχιστα εκατοστά από τον τοίχο. 

Αρκετή ώρα αργότερα

…τα λάστιχα άναψαν και ο οδηγός μάλλον βαρέθηκε. Χωρίς να προσπαθήσει, γλιστρά το αυτοκίνητο στο ανάχωμα όπου στεκόμαστε, σταματώντας λιγότερο από ένα μέτρο από μία Mercedes-AMG E63 που χρησιμοποιούσαμε για να μεταφερόμαστε γύρω στην πίστα. Παρακολουθώντας μερικούς γύρους ακόμα, μπαίνουμε στην Ε63 και αναχωρούμε για τη Σεούλ.

Πάνω στην ώρα. Ο V8 ουρλιάζει καθώς διασχίζουμε τα βουνά. Μοιάζει με μία γερμανική ανωμαλία σε έναν κόσμο όπου οι τετρακύλινδροι turbo diesel έχουν την απόλυτη κυριαρχία των δρόμων. Κάθε φορά που αφήνουμε τον τομέα μιας κάμερας καταγραφής ταχύτητας, ο D.K. καταπίνει κάθε KIA Carnival για πλάκα. Ένα δεύτερης γενιάς Genesis V8 και μία Porsche Panamera μπαίνουν και αυτά στο παράνομο κονβόι μας, με τη μικρή μας παρέα να φλερτάρει με ταχύτητες που σε στέλνουν στη φυλακή, όσο οι κάμερες και η κυκλοφορία μάς το επιτρέπουν.

Μετά από τέσσερις ημέρες στη χώρα, ακούγοντας πως ολόκληρη η Νότια Κορέα είναι μονίμως στην αναφορά, η κατάσταση έμοιαζε εξαιρετικά περίεργη. Ο D.K., πάντως, μου έσβησε κάθε ανησυχία για το αν θα γίνω το πρώτο θέμα στα τοπικά νέα. «Με αυτά τα αυτοκίνητα; Δεν υπάρχει περίπτωση. Δεν πρόκειται να αναφέρουν ακριβά αυτοκίνητα όπως αυτό.

»Η αναφορά, δεν σχετίζεται μόνο με τη συμμόρφωση. Ο κορεατικός τρόπος ζωής επικεντρώνει στις δομές, στον σεβασμό των ηλικιωμένων και στη διαστρωμάτωση των τάξεων. Το κράτος μας έχει μια κρίση κοινωνικής κινητικότητας, όλα σχετίζονται με το ποιος είσαι και ποιον γνωρίζεις, ώστε το να βγεις από τη φτώχεια φαντάζει με άθλο του Ηρακλή».

Μία συντηρητική στην όψη αλλά πανάκριβη Mercedes-AMG E63 ή Porsche Panamera, που κινείται πολύ γρήγορα, είναι αποδεκτή μέσα στους άγραφους κανόνες, ενώ αυτοκίνητα που κάνουν θόρυβο είναι βαμμένα έντονα, έχουν μετατροπές υποδηλώνουν προδότες του συστήματος.

Αυτό βάζει την αυτοκινητική σκηνή της Νότιας Κορέας σε μία παράξενη ενδιάμεση κατάσταση, κάτι που είχα διαπιστώσει και από πρώτο χέρι σε προηγούμενο ταξίδι σε μαγαζιά μετατροπών στην πόλη Paju. Με την άκρη του ματιού μου την είδα Μία σπάνια Autech Stelvio Zagato, ένα μπάσταρδο τέκνο μιας υπο-μάρκας της Nissan και των φημισμένων στούντιο σχεδίασης του Μιλάνου. Μία από τις 88 που υπάρχουν στον κόσμο, η οποία καθόταν σε έναν εξωτερικό χώρο κάτω από ένα στρώμα καφέ σκόνης.

Ανοίξαμε την πόρτα και μπήκαμε στο κατάστημα. Ο ιδιοκτήτης Tae Hyeon Choi ήταν εκεί, απασχολημένος στο να μετατρέψει ένα Hyundai Veloster N σε αγωνιστικό αυτοκίνητο. Έξω, μία τέταρτης γενιάς Toyota Supra στεκόταν δίπλα σε μία πόρτα. Το Stelvio ήταν στριμωγμένο από ένα Suzuki Cara –το σπάνιο δίδυμο στο γιαπωνέζικο Autozam AZ-1 Kei car– και μία Mercedes-Benz W108.

Όλα πολύ παλιά, και πολύ βρώμικα για να ζουν στη Νότια Κορέα, πολύ σπάνια, όμως, και να πεθάνουν. Και η πιο απτή απόδειξη ότι όσα εμπόδια και να βάζει η κοινωνία, ο σύνδεσμος μεταξύ των πηθικίσιων εγκεφάλων μας και των μηχανών που αγαπάμε παραμένει ανίκητος.

Το θέμα δημοσιεύτηκε στο Car and Driver, τεύχος 362.