Οι μάσκες έχουν πέσει

Στις 20 του μηνός προσερχόμαστε στις κάλπες για 3η φορά μέσα σε μία χρονιά, χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο, από τη στιγμή που τα λεγόμενα  κόμματα εξουσίας αλλά και τα πιο μικρά έχουν ψηφίσει στη λογική του «ναι σε όλα» τη συμφωνία με τους δανειστές.

Αρα το μοναδικό θέμα που προκύπτει είναι το ποιος θα την εφαρμόσει, προκειμένου να παραμείνουμε εντός Ευρωζώνης και να πάρουμε τα δανεικά!

Προφανώς εκείνος που ήθελε κυβερνητική εντολή τον Γενάρη, ένα ισχυρό δημοψηφικό ΟΧΙ για να τη διαπραγματευτεί και τελικά την έκανε (τη συμφωνία) και μας την έφερε (κυριολεκτικά και... μεταφορικά).

Ισως ένας ακόμη σοβαρός λόγος της χρησιμότητας των εκλογών είναι ότι οι μάσκες έπεσαν, από όλους... Ας ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια μας.

Ωστόσο, από αυτές τις εκλογές λείπει το βασικό συστατικό μιας τέτοιας  διαδικασίας. Η προοπτική της ελπίδας. Η ελπίδα που «σκότωσε» ο πρώην πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, πετώντας στον καιάδα την πρωτοφανή -μεταπολιτευτικά- δημοφιλία του.

Πριν από αυτόν την είχε σκοτώσει ο Αντώνης Σαμαράς με την «επαναδιαπραγμάτευση των 18 σημείων», είχε προηγηθεί ο Γιώργος Παπανδρέου με το «λεφτά υπάρχουν» αλλά και ο Κώστας Καραμανλής με την περίφημη «επανίδρυση του κράτους»...

Τα παραπάνω δεν συνέβησαν τον προηγούμενο αιώνα, μόλις λίγα χρόνια πριν, αλλά, δυστυχώς, εμείς οι Ελληνες ξεχνάμε εύκολα. Αυτό είναι ένα βασικό μειονέκτημά μας, όπως και το ότι αρεσκόμαστε στις υποσχέσεις, γοητευόμαστε από λαοπλάνους στους οποίους και δίνουμε εύκολα λευκή επιταγή. Και κάποτε έρχεται η ώρα της εξαργύρωσής της.

Με μεγάλη λύπη και ενώ η χώρα συνεχίζει ακυβέρνητη να βουλιάζει (ρεκόρ ανεργίας από τα λουκέτα που πολλαπλασιάζονται, 1,1 δισ. ζημιά στην αγορά από τα capital controls, 12 δισ. εξανεμίστηκαν από το ήδη απαξιωμένο ΧΑΑ, κλειστές τράπεζες, φυγή επιχειρήσεων στο εξωτερικό, κ.ά.) παρατηρώ την πολιτική ένδεια να περισσεύει.

Εκείνοι που ζητούν την ψήφο μας συνεχίζουν την επαρχιώτικη πολιτική του λαϊκισμού, λες και ζούμε στην εποχή του Μαυρογιαλούρου. Ή μήπως τελικά ζούμε; Πώς διαφορετικά να εξηγήσουμε το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ το μνημόνιο που συμφώνησε θα το αλλάξει και στην περίπτωση που δεν θα είναι κυβέρνηση δεν θα το στηρίξει, ή η ΝΔ που ψήφισε μεν όλα τα μέτρα δεν επιδέχεται φορολόγηση αγροτών και άλλα ακόμη πιο ωραία;

Για να μη μιλήσουμε για τα μικρά κόμματα-ρυθμιστές που το μόνο που τους νοιάζει είναι το πού θα «κολλήσουν» για να εξασφαλίσουν την πολιτική τους επιβίωση, ενώ μέσα σε αυτό το τρελό πολιτικό σκηνικό μας προέκυψε και ο Λεβέντης!

Δυστυχώς για εμάς, όλους αυτούς τους τύπους κάποιοι κάθονται και τους παίρνουν σοβαρά γι' αυτό και εκείνοι εκφράζουν αυτή τη λαϊκίστικη επιχειρηματολογία, διαφορετικά θα είχαν σοβαρευτεί αλλάζοντας το τροπάριο ή θα είχαν πάει σπίτι τους. Ας μη γελιόμαστε, το προφίλ των πολιτικών το ορίζει το σώμα των ψηφοφόρων. Αν δεν σοβαρευτούμε, δεν ωριμάσουμε πολιτικά, δεν αφήσουμε στην άκρη το βόλεμα, την αρπαχτή, την εύκολη δικαιολογία ότι «είμαστε οι ομορφότεροι στον πλανήτη και μας ζηλεύουν και θέλουν το κακό μας», δεν γίνουμε μια κανονική, όπως όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, χαίρετε...

Ελπίζουμε το αποτέλεσμα των επικείμενων εκλογών να αναδείξει μια «κανονική» κυβέρνηση με προοπτική 4ετίας, κάτι που θεωρώ ότι τελικά θα γίνει, από τη στιγμή που οι επίδοξοι κυβερνώντες έχουν βάλει την υπογραφή τους σε όλες τις συμφωνίες-μνημόνια. Προσφάτως και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος και επιχαίρει ότι το δικό του μνημόνιο είναι το καλύτερο...