Γιατί οι ελληνικές υποδομές έχουν χάσει το τρένο της Ευρώπης

Τρένο Ευρώπης που ξεμακραίνει χωρίς να «κόβει» ταχύτητα, για να απλώσει χέρι και να μας ανεβάσει στον συρμό της.
Για χρόνια ακούγαμε το «να μη χάσουμε το τρένο της Ευρώπης», ακολούθως ζήσαμε τις... λαμπρές ημέρες της Τρόικας, που αργότερα έγινε Θεσμοί, και έπειτα μπήκαμε στην... υψηλή πολιτική, όπου τις ευθύνες τις παίρνουν στις πλάτες τους οι πολιτικοί και όχι οι τεχνοκράτες - παίζοντας στη σκακιέρα (κι ελπίζω όχι στα ζάρια) την τύχη της χώρας. Και ακολούθως βρεθήκαμε σε κοινά ανακοινωθέντα απόντων ημών. Για τόσους και τόσους τομείς που έχουν «παγώσει» θα αφήσω άλλους πιο ειδικούς να τοποθετηθούν. Εγώ απλώς θα σταθώ σε ό,τι έχει να κάνει με το δικό μας... σύμπαν και τις υποδομές στις μεταφορές που χάνουν μέρα με τη μέρα την ουσιαστική τους υπόσταση. 
Διαβάζω για παράδειγμα στην «Ημερησία» ότι είναι «δεκάδες παροπλισμένα λεωφορεία, ανενεργό το 30% του τροχαίου υλικού και ότι καταρρέουν οι αστικές συγκοινωνίες - λεωφορεία παίρνουν φωτιά, τρένα μένουν στη μέση της διαδρομής». Σε άλλα posts, επίσης, ότι μεγάλα έργα οδοποιίας (Ιόνια Οδός, Ε-65, Ολυμπία Οδός και Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου) «παγώνουν» λόγω έλλειψης ρευστού και στάσης πληρωμών από το ελληνικό Δημόσιο, με κίνδυνο να γυρίσουμε χρόνια πίσω σε ό,τι αφορά το κεφαλαιώδες -για κάθε χώρα- κομμάτι των οδικών δικτύων. 
Η ποιότητα οδικού δικτύου και των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς είναι δείκτης προόδου μιας χώρας και συνάμα λόγος μείωσης τροχαίων ατυχημάτων. Είναι ένδειξη ότι μια χώρα μπορεί να πάει μπροστά, να βοηθήσει το εμπόριο, την παραγωγή, την ασφαλή και γρήγορη μεταφορά αγαθών και ανθρώπων. Πάμπολλα τα παραδείγματα που ζούμε (και για εμάς που ταξιδεύουμε συχνά-πυκνά σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες) και ζηλεύουμε βλέποντας ανθρώπους να δουλεύουν και να μην παράγουν «υψηλή πολιτική» αλλά απτά παραγωγικά αποτελέσματα. Ελπίζω -και γρήγορα- να βρούμε τον ρυθμό μας και να μην ακολουθήσουμε στην πράξη το τραγούδι της Μοσχολιού "Τα τρένα που φύγαν".