O Steve McQueen μέσα από δικά του λόγια


«Είχα κουραστεί να παίζω τον οδηγό αυτοκινήτων. Δεν ήξερα αν ήμουν ένας οδηγός που έπαιζε ή ένας ηθοποιός που οδηγούσε». 

  • 17/10/2015

Στο Χόλιγουντ ήταν γνωστός ως the king of cool. Διαπεραστικά γαλάζια μάτια, μια εμμονή με τα γρήγορα αυτοκίνητα, τις ωραίες γυναίκες, μερικοί από τους πιο διάσημους ρόλους –συν μερικοί που αρνήθηκε– και ατάραχο στυλ που χαρακτήρισε –και ακόμη χαρακτηρίζει!– μια ολόκληρη εποχή. Αυτό, όμως, ίσως ήταν και το σημαντικότερο προσόν του... Ο άνθρωπος που στοιχειώνει το Ηοmme, με δικά του λόγια.

«Δεν είμαι σίγουρος, αλλά πολλές φορές νομίζω ότι η ζωή μου ξεκίνησε τη μέρα που έφυγα από τη φάρμα του θείου Κλοντ. Μου έβαλε στα κρυφά στο χέρι ένα χρυσό ρολόι, που είχε χαραγμένη από πίσω τη φράση “Στον Στιβ, το γιο που δεν είχα”. Κάθε φορά που τα έβρισκα δύσκολα, επέστρεφα πάντα δίπλα του. Ηταν πολύ δυνατός άνθρωπος. Εμαθα πολλά κοντά του. Κυρίως, να ελέγχω τα συναισθήματά μου. Πώς αντιδρά ένα 9χρονο αγόρι με μια μητέρα αλκοολική και έναν πατριό που δεν έχανε ευκαιρία να σηκώνει χέρι; Στα 9 έζησα μερικούς μήνες στο δρόμο, στα 12 ξαναγύρισα και στα 14 έφυγα ακολουθώντας από πίσω τα μπουλούκια ενός τσίρκου. Οταν με μάζεψαν και με γύρισαν πίσω, ορκίστηκα ότι με αν με ξαναχτυπούσε, θα τον σκότωνα. Αυτό μάλλον τον έκανε να φοβηθεί και να ζητήσει εισαγγελική εντολή για να με στείλει στο σωφρονιστικό κατάστημα Boys Republic. Για την ακρίβεια, όχι ακριβώς σωφρονιστικό, αλλά ένα βήμα πριν από τη φυλακή. Στα 16 αναγκάστηκα να φύγω. Η πρώτη μου δουλειά ήταν παιδί της τουαλέτας σε πορνείο. Με μισθό και απεριόριστη κατανάλωση “του εμπορεύματος”, όπως μου είπε την πρώτη μέρα το αφεντικό. Ακολούθησαν πολλά: Εργάτης σε εξόρυξη πετρελαίου, ξυλοκόπος, πωλητής εισιτηρίων σε τσίρκο. Το 1947 κατατάχθηκα για πρώτη φορά στους πεζοναύτες. Η πειθαρχία τους πρώτους μήνες με έπνιγε. Το έσκασα ένα βράδυ με μια κοπέλα, πέρασα δύο εβδομάδες σε ένα ξενοδοχείο, αλλά τελικά με έπιασαν. Μου έκανε, όμως, καλό γιατί με τα λεφτά για τους βετεράνους –το περίφημο G.I. Bill– γράφτηκα στη σχολή Sanford Meisner. Εκεί μου κόλλησε και το παρατσούκλι “Τhe king of cool”. Είχα audition, και όλος ο ρόλος ήταν μία ατάκα: “Ολα έχουν χαθεί πια”. Τα σαββατοκύριακα συμμετείχα σε αγώνες μοτοσικλέτας με τη Harley, και εκεί έπιασα τα πρώτα μου λεφτά, 100 δολάρια κάθε εβδομάδα. Απίστευτο μου φαινόταν. Αποφασίζω να φύγω για Λος Αντζελες, ψάχνοντας για δεύτερους ρόλους σε b-movies. Ετσι, γνώρισα τον Πολ Νιούμαν. Το παράξενο, όμως, είναι ότι η δημοσιότητα ήρθε από την τηλεόραση. Από ένα ρόλο στο Kαταζητείται: Ζωντανός ή Νεκρός. Εκεί με είδε και ο Φράνκι και με πρότεινε για αντικαταστάτη του Σάμι Ντέιβις, με τον οποίο είχαν τσακωθεί για άλλη μία φορά».

Διαβάστε περισσότερα στο Homme.