8/2/2017
Γράφει ο Ηλίας Αρ. Σύριος, Δικηγόρος παρ' Αρείω Πάγω
Εχει καταστεί πλέον πάγια η θέση της νομολογίας μας, η οποία δέχεται επί τη βάσει των ισχυουσών διατάξεων ότι «τα μέλη της οικογένειας του ασφαλισμένου του οδηγού ή κάθε άλλου προσώπου το οποίο φέρει σε περίπτωση ατυχήματος την αστική ευθύνη δεν μπορούν να αποκλεισθούν λόγω του δεσμού της συγγενείας από το δικαίωμα ασφάλισης για σωματικές βλάβες».
Οι συγγενείς του οδηγούντος το ζημιογόνο αυτοκίνητο είναι τρίτοι και ως τέτοιοι, σύμφωνα με το πρώτο εδάφιο της παραγράφου 2 του άρθρου 6 του Ν. 489/76, σε περίπτωση θανάτωσής τους, η ασφαλιστική κάλυψη περιλαμβάνει και τη χρηματική ικανοποίηση για ψυχική οδύνη, η οποία δύναται να επιδικασθεί στην οικογένειά τους κατά το άρθρο 932 ΑΚ.
Σύμφωνα με τον νόμο η ασφαλιστική κάλυψη πρέπει να περιλαμβάνει υποχρεωτικά την έναντι κάθε επιβάτη του αυτοκινήτου (ως τρίτου) αστική ευθύνη. Συνεπώς, οποιαδήποτε απαλλακτική συμφωνία μεταξύ ασφαλιστή και ασφαλισμένου με τη σύμβαση ασφάλισης δεν είναι νόμιμη ούτε έναντι του ζημιωθέντος τρίτου αλλά ούτε και μεταξύ των συμβαλλομένων μερών, γιατί αντίκειται στον νόμο, ο οποίος είναι αναγκαστικού δικαίου (άρθρ. 11 παρ. 1 Ν489/76).
Τελείως διαφορετικά αντιμετωπίζεται το ζήτημα όταν ο κύριος του οχήματος δεν έχει την ιδιότητα του οδηγού, αλλά επιβαίνει στο όχημά του, το οποίο οδηγεί άλλο πρόσωπο.
Στην περίπτωση αυτή δεν δικαιούνται χρηματική ικανοποίηση για ψυχική οδύνη οι συγγενείς του κυρίου του οχήματος, ο οποίος επέβαινε σε αυτό και, φυσικά, δεν ήταν ο υπαίτιος του ατυχήματος οδηγός. Ετσι, ο κύριος του αυτοκινήτου, αν και επιβάτης αυτού δεν θεωρείται τρίτος.
Αυτονόητο είναι ότι οι συγγενείς του οδηγού, ο οποίος προκαλεί ατύχημα από δική του υπαιτιότητα και θανατώνεται σε αυτό, δεν δικαιούνται χρηματική ικανοποίηση για ψυχική οδύνη για την απώλεια αυτού (οδηγού).
Οι νομικές συμβουλές έχουν ισχύ κατά την περίοδο δημοσίευσής τους στην έντυπη έκδοση του περιοδικού Car and Driver και μπορεί να έχουν ωστόσο τροποποιηθεί.
ΔΗΜΟΦΙΛΗ
