Ferrari μπορείς;

Μόνον τυχαίο γεγονός δεν είναι η κατάκτηση του έκτου συνεχόμενου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Κατασκευαστών από τη Mercedes. Το «αστέρι» έχει εξελιχθεί σε απόλυτο κυρίαρχο της υβριδικής εποχής της Formula 1, με τα γεγονότα να αποδεικνύουν πως ασφαλώς η στήριξη από το εργοστάσιο, ειδικά τα πρώτα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 2010, ήταν κομβικής σημασίας ώστε να έρθουν τα αποτελέσματα. Όμως, δεν ήταν μόνον η οικονομική ευμάρεια της «μαμάς Mercedes» αυτή που οδήγησε την αγωνιστική ομάδα της εταιρείας στην επιτυχία. Από καταβολής της υβριδικής εποχής στη Formula 1, η Mercedes έχει κερδίσει 86 αγώνες, έχοντας 92 pole positions. Με λίγα λόγια, σχεδόν σε κάθε αγώνα στον οποίον τα «ασημί βέλη» βρίσκονταν στην πρώτη θέση του Grid, στο τέλος πανηγύριζαν και τη νίκη.

 

Ποιοι είναι οι αντίστοιχοι αριθμοί της Ferrari από το 2014 κι ένθεν; Μόλις 17 νίκες και 20 pole positions. Όσο για την ομάδα την οποία διαδέχθηκε η Mercedes στο «θρόνο» της παγκόσμιας πρωταθλήτριας, τη Red Bull, είναι πολύ κοντά στη Ferrari σε νίκες, με συνολικά 14, όμως μόλις τέσσερις φορές κυριάρχησε στις κατατακτήριες του Σαββάτου... Αυτό που έχει φανεί ξεκάθαρα αυτά τα έξι χρόνια με τους υπερτροφοδοτούμενους κινητήρες των 1,6 λίτρων και το σύστημα ERS, είναι πως η Mercedes με ελάχιστα διαστήματα… αγρανάπαυσης, είναι πάντοτε παρούσα.

 

Αντιθέτως, ούτε η Ferrari, αλλά ούτε και η Red Bull, κατάφεραν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των νέων… κινητήριων δεδομένων, μένοντας πάντοτε στη σκιά των Γερμανών. Μάλιστα, παρά τις μεγάλες αλλαγές στο σχεδιαστικό κομμάτι των μονοθεσίων το 2017, η Mercedes φάνηκε καλύτερα «διαβασμένη», αποκρυπτογράφησε σωστά και έγκαιρα τις λεπτομέρειες αυτών των νέων κανονισμών και διατήρησε την πρωτοκαθεδρία της, αφήνοντας τους άλλους «μνηστήρες» του τίτλου να ορέγονται.

 

 

Πόσο μπορεί, λοιπόν, να αλλάξει αυτή η κατάσταση; Με βάση τα όσα είδαμε να λαμβάνουν χώρα στο δεύτερο μισό της φετινής σεζόν, δεν είναι καθόλου απίθανο. Ας γυρίσουμε το χρόνο πίσω κατά μία δεκαετία. Το «μαγικό» 2009, ο Ross Brawn είχε καταφέρει με το «διπλό διαχύτη» να δημιουργήσει ένα μονοθέσιο ικανό να χαρίσει στη νεοσύστατη Brawn GP αλλά και στον Jenson Button τους τίτλους. Από τα μισά εκείνης της σεζόν, όμως, είχε αρχίσει να διαφαίνεται πως η Red Bull… ερχόταν! Κάπως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα και με τη Mercedes.

 

Μολονότι και το 2012 αλλά και το 2013 η Red Bull ήταν η ομάδα που ξεχώριζε, ήταν πασιφανές πως στο Μπράκλεϋ ετοίμαζαν κάτι πολύ καλό. Στον έναν γύρο τα «ασημί βέλη» ήταν πολύ δυνατά. Όμως στους αγώνες τα πίσω ελαστικά φθείρονταν πολύ γρήγορα κι έτσι η Mercedes… έμενε στον δρόμο, την ώρα που η Red Bull έπαιρνε νίκες. Αδιαμφισβήτητα τόσο η W03 όσο και η W04 ήταν γρήγορα μονοθέσια. Συνάμα, όμως, και δύστροπα οδηγικά, με την ισορροπία να αποτελεί τον τεράστιο «πονοκέφαλο» για τους μηχανικούς της ομάδας. Δουλεύοντας μεθοδικά, όμως, βρήκαν ακριβώς αυτό που τους έλειπε. Το αποτέλεσμα; Έξι συνεχόμενοι παγκόσμιοι τίτλοι σε κατασκευαστές, μα και σε οδηγούς.

 

 

Η κατάσταση στη Ferrari θυμίζει σε έναν βαθμό την εικόνα της Mercedes προ επταετίας. Η «scuderia» και τα προηγούμενα χρόνια είχε γρήγορα μονοθέσια. Ωστόσο, όχι τόσο γρήγορα όσο αυτά τα Mercedes. Κατάφερναν να προστατεύουν τα ελαστικά, όμως όταν ερχόταν η στιγμή της κρίσης, δηλαδή στον έναν γύρο, δεν μπορούσαν να αποδώσουν. Έτσι τα χρόνια πέρασαν και η Ferrari, παρά τις «εκλάμψεις» που είχε κατά καιρούς, περιοριζόταν πάντα σε δεύτερο ρόλο. Φέτος τα πράγματα βελτιώθηκαν για τους Ιταλούς. Κατάφεραν να κατασκευάσουν έναν κινητήρα, ο οποίος, δίχως αμφιβολία, είναι ο πιο ισχυρός του grid, με τους επαΐοντες να τονίζουν πως το ιταλικό σύνολο αποδίδει περίπου 30 ίππους παραπάνω από αυτούς του γερμανικού. Τούτη η διαφορά φαινόταν ξεκάθαρα στις πίστες με μεγάλες ευθείας και γρήγορες καμπές. Όμως, το κακοσχεδιασμένο μπροστινό τμήμα της SF90 «καταβαράθρωνε» τους «κόκκινους» στα πιο κλειστά σιρκουί και στις πίστες με αργές ή μεσαίας ταχύτητας στροφές. Στο δεύτερο μισό της σεζόν, οι Ιταλοί κατόρθωσαν, με μια ευρεία αναβάθμιση του μπροστινού τμήματος του μονοθεσίου τους, να πάρουν αποτελέσματα, νίκες αλλά και pole positions. Κι αν είχαν λίγη τύχη παραπάνω, τότε θα μπορούσαν ακόμα και να είχαν μπει δυναμικά στο «παιχνίδι» της διεκδίκησης των τίτλων. Ακόμα, όμως, τους λείπει κάτι πολύ σημαντικό: ομοιογένεια.

 

 

Όλα αυτά τα χρόνια, στη Mercedes υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι γνώριζαν πολύ καλά τη δουλειά τους. Προεξάρχοντος του Ross Brawn, φυσικά. Ήταν εκεί ο Paddy Lowe, ήταν μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες ο Aldo Costa. Και γύρω απ’ αυτούς είναι σπουδαίοι μηχανολόγοι, μηχανικοί αλλά και γενικότερα μια μεγάλη επιστημονική ομάδα, η οποία εργάζεται νυχθημερόν, υπό τις οδηγίες του Toto Wolff, ο οποίος είναι «φύλακας–άγγελος» της ομάδας. Να θυμηθούμε τι έχει συμβεί στη Ferrari την ίδια περίοδο; Ο Stefano Domenicali, υπό την καθοδήγηση του οποίου η ομάδα κατέκτησε το τελευταίο Πρωτάθλημα της ιστορίας της το 2008 σε επίπεδο κατασκευαστών, αποχώρησε κακήν  κακώς το 2014 ως «αποτυχημένος». Τον αντικατέστησε ο Marco Mattiacci, ο οποίος άντεξε στην… ηλεκτρική καρέκλα του επικεφαλής της «scuderia» μόλις για λίγους μήνες, πριν παραδώσει τη σκυτάλη στον Maurizio Arrivabene. Προερχόμενος από το χώρο του μάρκετινγκ και με ελάχιστες γνώσεις γύρω από τη Formula 1, ο γκριζομάλλης Ιταλός παρέμεινε στην ηγεσία της αγωνιστικής ομάδας της Ferrari από το 2015 έως και το 2018. Για να τον αντικαταστήσει από την αρχή του 2019 ο πρώην συνεργάτης του, Mattia Binotto. Τρεις αλλαγές επικεφαλής μέσα σε μία πενταετία δεν είναι ακριβώς αυτό που ζητά μια ομάδα για να μπορέσει να βρει τα «πατήματά» της. Και δεν αναφέραμε τις δεκάδες μετακινήσεις, ελεύσεις κι απομακρύνσεις, διαφόρων στελεχών των επιμέρους τμημάτων της ομάδας. Μια αέναη διαδικασία, η οποία δημιουργούσε μια αβεβαιότητα σε όλους. Και να σκεφτεί κανείς πως αναφερόμαστε στην ίδια ομάδα, η οποία από το 1993 έως και το 2007 είχε δώσει τα… κλειδιά στον Jean Todt, με τον Γάλλο να έχει το γενικό κουμάντο, συνεπικουρούμενος από τον Ross Brawn.

 

 

Αυτό που κατάφερε ο Toto Wolff όλα αυτά τα χρόνια στη Mercedes είναι πως κάθε εργαζόμενος στην ομάδα γνωρίζει ακριβώς το ρόλο του. Ναι, και στο Μπράκλεϊ έγιναν αλλαγές κατά καιρούς, όμως στοχευμένες. Δεν αντικαθιστούσαν κάποιο στέλεχος με κάποιον υποδεέστερο. Αντιθέτως, όποτε προέκυπταν ενδιαφέρουσες κι «ελκυστικές» περιπτώσεις, όπως του Aldo Costa ή του James Allison, έκαναν τις κινήσεις τους κι ενίσχυαν την ήδη πολύ καλά δομημένη ομάδα. Και μάλιστα σε περιόδους με κάμποσες δυσκολίες, ειδικά μέχρι και το τέλος του 2016, όταν κι έπρεπε ο Wolff με τη συμπαράσταση και του Paddy Lowe, να χειριστεί και τις τεταμένες –έως «πολεμικές»- σχέσεις του Lewis Hamilton με τον Nico Rosberg.

Αυτό καλείται να κάνει τώρα και ο Mattia Binotto. Πρωτίστως να δημιουργήσει συνθήκες ηρεμίας στο Μαρανέλο. Να αναθέσει στους κατάλληλους ανθρώπους τα πόστα που είναι κομβικής σημασίας για τη λειτουργία της ομάδας και να κλείσει τα αυτιά του στις κάθε είδους «Σειρήνες». Και, φυσικά, να διαχειριστεί αυτή την έκρυθμη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στις δύο πλευρές του γκαράζ της ομάδας, ανάμεσα στον Sebastian Vettel και στον Charles Leclerc.

 

 

Ο Wolff, όμως, πιστώνεται και ακόμα ένα στοιχείο: άκουσε τον αείμνηστο Niki Lauda και πήρε στη Mercedes τον Hamilton. Κι όχι μόνο τον πήρε, αλλά του άφησε όσες ελευθερίες ήθελε ο Hamilton. Δεν προσπάθησε να τον βάλει σε «καλούπι». Δεν τον επέπληξε για την εξωαγωνιστική συμπεριφορά και τις κινήσεις του. Τουναντίον, τον ενθάρρυνε, γνωρίζοντας πως ένας «χαλαρός» Hamilton, το τριήμερο του εκάστοτε αγώνα θα έδινε τον καλύτερο εαυτό του και θα κέρδιζε. Αντιθέτως, στη Ferrari οι πόρτες παραμένουν κλειστές. Ειδικά μέχρι το ξεκίνημα της τρέχουσας σεζόν, η κατάσταση στην ιταλική ομάδα ήταν τόσο… τραγελαφική, ώστε την ώρα που ο Hamilton και ο Bottas έδιναν συνεντεύξεις σε όλα τα Μέσα, στη Ferrari μιλούσε μόνον ο… Alberto Antonini! Ο πρώην διευθυντής επικοινωνίας της ιταλικής ομάδας φρόντιζε να έχει στην… απομόνωση άπαντες, με συνέπεια να δημιουργείται ένα κλίμα εσωστρέφειας. Και φυσικά η Ferrari να «βάλλεται» από τα media, τα οποία ήθελαν από την ιταλική ομάδα απλώς ό,τι τους προσέφεραν η Mercedes και η Red Bull: πρόσβαση στην πληροφόρηση και επικοινωνία με τους ανθρώπους. Αυτό άρχισε από φέτος να αλλάζει με την ανάληψη της επικοινωνίας της Ferrari από τη Silvia Hoffer Frangipane, η οποία κουβαλά τεράστια εμπειρία –ήταν επί σειρά ετών η προσωπική media officer του Fernando Alonso στη McLaren- και μπορεί - να διαχειριστεί, με διαφορά, κάποιες καταστάσεις. Ο Vettel και ο Leclerc επιτέλους… εμφανίζονται, ο Binotto παραχωρεί συνεντεύξεις, η Ferrari άρχισε να δραστηριοποιείται στα social media, από τα οποία απείχε πλήρως όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αχνοφαίνεται μια επιθυμία εξωστρέφειας, αν και υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα για να μπορέσουν να πουν οι Ιταλοί ότι έφτασαν το επίπεδο της επικοινωνίας της Mercedes, η οποία κάνει μέχρι και… δημόσιο debrief των αγώνων στο κανάλι της στο YouTube!

 

 

Η Mercedes, λοιπόν, έκανε το «έξι στα έξι» στην υβριδική περίοδο της Formula 1. Και μπορεί να κάνει και το «επτά στα επτά» το 2020, αν και η επόμενη σεζόν φαίνεται πως θα έχει περισσότερους του ενός διεκδικητές του τίτλου. Θα μπορέσει, όμως, να παραμείνει στην κορυφή και το 2021, όταν θα εισέλθουν στη ζωή μας τα εντελώς νέας σχεδίασης μονοθέσια; Ερώτημα ρητορικό, το οποίο δεν μπορεί να απαντηθεί άμεσα. Η γερμανική ομάδα δείχνει πως ακόμα κι έπειτα από ένα κακό τριήμερο, επανέρχεται δριμύτερη. Έχει και την τύχη με το μέρος της, όπως συνέβη στο Σότσι, όπου ένα φαινομενικά εύκολο «1-2» της Ferrari εξελίχθηκε σε θρίαμβο των Γερμανών. Σε αντίθεση με τη Ferrari, η οποία δεν επιδεικνύει την ίδια ευκολία στο να ανακάμπτει άμεσα έπειτα από άσχημα αποτελέσματα. Διαφορετικοί μηχανισμοί και χρόνοι αντίδρασης.

 

 

Ο Wolff σε καμία περίπτωση δεν είναι Todt. Αμφότεροι, όμως, κατάφεραν να κάνουν τις ομάδες τους να φτάσουν στην κατάκτηση έξι συνεχόμενων τίτλων στους κατασκευαστές, εργαζόμενοι με πάθος και μεθοδικότητα. Κι αξιοποιώντας την παρουσία του Ross Brawn, οι γνώσεις του οποίου είναι αδιαμφισβήτητες. Σ’ αυτούς προσθέστε και τον Michael Schumacher, τον άνθρωπο ο οποίος οδήγησε τη Ferrari στους τίτλος της εξαετίας 1999-2004, ενώ συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία της ομάδας της Mercedes, η οποία το 2010 δειλά δειλά εμφανίστηκε στη Formula 1, ευελπιστώντας να κυριαρχήσει στο μέλλον. Και τα κατάφερε…