Ιστορικά αυτοκίνητα: Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος!

Ήταν Οκτώβρης του 2017 όταν ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Μεταφορών, προσκεκλημένος του προεδρείου της ΦΙΛΠΑ ανακοίνωνε εν μέσω χειροκροτημάτων τη «ρύθμιση του τοπίου», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, προαναγγέλλοντας επί της ουσίας όσα συμφωνήθηκαν πίσω από τις κλειστές πόρτες ενός γραφείου ανάμεσα στους εκπροσώπους των δύο αρμόδιων Υπουργείων και της πεφωτισμένης ηγεσίας ενός σωματείου, όνειρο και αυτοσκοπός του οποίου ήταν η ανάδειξή του ως μοναδικού φορέα πιστοποίησης των ιστορικού ενδιαφέροντος οχημάτων στην ελληνική επικράτεια.

Ένα όνειρο που μερικές ώρες αργότερα μετατράπηκε σε εφιάλτη μετά και τη δημοσίευση της Κοινής Υπουργικής Απόφασης η οποία καταδίκαζε σε πλήρη ακινησία κάθε Ι.Ο. σε τούτη τη χώρα. Η δεύτερη πράξη του δράματος γράφτηκε σχεδόν δεκαέξι μήνες μετά, καθώς παρά την συγκινητική (sic) και εξόφθαλμα υποκριτική συσπείρωση του χώρου, η κατ’ ευφημισμό βελτιωμένη Κοινή Υπουργική Απόφαση περισσότερο περιέπλεκε παρά απλοποιούσε τα έως τότε δεδομένα.

Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, τα αίτια του… δυστυχήματος θα πρέπει να αναζητηθούν πολύ πριν ο κ. Βερναρδάκης και το επιτελείο του αποφασίσουν να μοιραστούν το… όραμά τους για τα ιστορικά οχήματα με τους πλέον αναξιόπιστους συνομιλητές, πολύ πριν η ΟΜΑΕ μυρίσει το… «αίμα» των δεκάδων χιλιάδων ιδιοκτητών Ι.Ο. διεκδικώντας και εκείνη ένα κομμάτι της πίτας, πολύ πριν η αριστερή κυβέρνηση θελήσει να ρυθμίσει έναν χώρο που όφειλε εδώ και δεκαετίες ολόκληρες να έχει αυτορυθμιστεί. Τα αίτια της απαξίωσης των ιστορικών οχημάτων στη χώρα μας θα πρέπει να αναζητηθούν την εποχή που ούτε ένας, ούτε δύο αλλά τρεις διαφορετικοί φορείς εξέδιδαν αφειδώς άδειες κυκλοφορίας με μόνο σκοπό το εύκολο -και σίγουρο- κέρδος, χωρίς τη δυνατότητα ή τη διάθεση ουσιαστικού ελέγχου της χρήσης τους, χωρίς την πρόθεση εξορθολογισμού ενός συστήματος που λειτουργούσε και εξακολουθεί να λειτουργεί ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ ξεπλένοντας από τις αμαρτίες ανθρώπους και λαμαρίνες.