Μέρες ΠΑΣΟΚ: To CRX και η Αλλαγή...

Ο θείος Λευτέρης εκδήμησε εκ του κόσμου τούτου το ίδιο βιαστικά όσο και σβέλτα έζησε, αρχές του Οκτώβρη του ‘81. Νύκτωρ άφησε πίσω του εκτός από τα εγκόσμια, μία απλήρωτη φιάλη υγραερίου στον μπακάλη και ένα αυτοκίνητο. Γεροντοπαλίκαρο εκ πεποιθήσεως, εναπόθεσε πάνω μου το όποιο πατρικό του φίλτρο. Και η αιφνιδιαστική αναχώρησή του για τους τόπους της αναψύξεως, άφησε σ' εμένα, ως ένα είδος σκυτάλης από το επέκεινα, ένα κόκκινο Mini, το χιλιάρι. Και κάμποσες σημαίες του ΠΑΣΟΚ στοιβαγμένες στο πορτμπαγκάζ. O θείος Λευτέρης ήταν διαπρύσιο μέλος της Τοπικής και ετοιμαζόταν να ανέβει στην Αθήνα για την τελευταία ομιλία του Αντρέα. Tον πρόλαβε -φευ!- η τελευτή του. Η Αλλαγή ήρθε φουριόζα, μαζί της και η ημετέρα νεότης, το Mini ταξίδεψε παντού, μέχρι και στην Ρώμη έφτασε η χάρη του, άντεξε, το αντέξαμε.

Την άνοιξη του ‘92 πλήρες ημερών και σκουριάς εξεμέτρησε το ζην και πήρε την άγουσα για απόσυρση. Και έτσι καθώς το έψαχναν τα παιδιά του συνεργείου να το γδύσουν, βρέθηκε κάτω από τις μοκέτες μία παλιά μεγάλη σημαία του ΠΑΣΟΚ. Τους ζήτησα να τα βάλουν όλα πάλι πίσω. Πήρα την σημαία και την σφήνωσα ψηλά στο παράθυρο. Είχε κιτρινίσει το ύφασμά της, αλλά ο ήλιος ήταν ακόμα λαμπερός πράσινος, τα μεγάλα γράμματα ολοζώντανα, αθάνατα γερμανικά μελάνια, πήρα τους δρόμους προς τα βουνά, ανέβηκα το 51, το Μπράλο, τις Ράχες, έφθασα στο χωριό, η σημαία πάντα στητή. Με το ταλαίπωρο Mini να εμπνέει πλέον τα έσχατα πάρκαρα στο νεκροταφείο. Aκούμπησα το κοντάρι δίπλα στο σταυρό, του έδειξα το Mini, «άλλο πράγμα ο Γιαπωνέζος θείε» του είπα, προχώρα μου κούνησε το κεφάλι. Δίπλωσα προσεκτικά την σημαία, την φύλαξα, γύρισα το ίδιο βράδυ ξαλαφρωμένος. Το Mini οδηγήθηκε στην πρέσα, το λευκό CRX ήρθε μετά από λίγες ημέρες, μία ακόμα Αλλαγή. H δική μου αυτή τη φορά. Aπό τον ευμετάβλητο σοσιαλισμό στον μεταβλητό χρονισμό. Και έτσι, όρθρου βαθέως αρχίσαμε απερίσκεφτοι τις κόντρες στην Βούτα των νέων καιρών, με την κλωτσιά του VTEC στην πλάτη να μας ξελογιάζει για το κούφιο «υπείροχον έμμεναι άλλων» της φυλής. Τι κρίμα που η τύχη το έφερε να έχουμε -τάχατες- ξεχάσει στις αποσκευές καταχωνιασμένη μια κιτρινισμένη σημαία. Με αθάνατα μελάνια.