Δοκιμάζουμε την BMW X7 M50d 400PS

Μέσα σε μια Χ7 νιώθεις σαν σούπερ ήρωας της Marvel, άτρωτος από την ανασφάλεια της επιβίωσης και έτοιμος να ζήσεις τη ζωή σου σαν special effect στην οθόνη της ματαιοδοξίας. Και μπράβο σου.

ΚΕΙΜΕΝΟ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΙΤΑΡΗΣ
25/12/2019

Με 150 χιλιάρικα ίσως να μην αγοράζεις την ευτυχία, αλλά σίγουρα έχεις το οικονομικό πλεονέκτημα να την κάνεις να σε προσέξει. Και κάπου εκεί στα ορεινά της Αρκαδίας, στο τιμόνι μιας Χ7 M50d των 400 PS και των 5,15 m ευμάρειας, μέσα σε πολλαπλούς τεχνολογικούς οργασμούς και μία γενικευμένη φωταψία των αισθήσεών σου, όλα αποκτούν μια παράξενη σχετικότητα. Κανόνες, λογική, ηθικά διλήμματα και κοινωνικές συμβάσεις, ευτυχία ή χρήμα (γιατί όχι και τα δύο;), όλα μένουν έξω από μια χωροχρονική κάψουλα που πασχίζει να χωρέσει στη στενή βαλκανική κορδέλα ασφάλτου που ανηφορίζει προς το Μαίναλο.

Και όλα μπερδεύονται γλυκά, καθώς εδώ δεν πρόκειται για μία ακόμα δοκιμή «λαϊκών εικονογραφημένων». Αλλά για μία ιδιότυπη οδηγική ψυχανάλυση και μια κοινωνιολογική μελέτη για τη λατρευτική δύναμη μιας υπερτροφικής BMW από τον θαμπωμένο βοσκό στην στάνη πάνω από το Λεβίδι έως τη λοξή ζήλια των βλεμμάτων θαυμασμού στην Κηφισίας.

Ως αυτοκινητικό φιλοσοφικό ζήτημα η X7 έχει τα θεματάκια της. Μεγάλη και ανοικονόμητη για τα δεδομένα της Ευρώπης, είναι ένα τέκνο της ανάγκης των ημερών για πωλήσεις στις αγορές του εντυπωσιασμού και του νέου χρήματος (Κίνα, ΗΠΑ), όπου τα μεγάλα SUV αποφέρουν ζεστό cash flow και δίνουν και το στίγμα των όποιων κυριαρχικών προθέσεων της μάρκας. Στα καθ’ ημάς, και δη κάπου ανάμεσα στη Βυτίνα και στη Δημητσάνα, μία Χ7 μοιάζει ολίγον με ανορθογραφία στις σελίδες μιας χώρας που παραπαίει μεταξύ κρίσης και ακρισίας. Αν μείνεις σ’ αυτό και σε όλη την παραφιλολογία για τα μεγάλα SUV μάλλον έχεις χάσει το νόημα.

Αν, όμως, ψάξεις κάτω από όλο αυτό το οικοδομικό τετράγωνο μεταλλικής χλιδής, θα ανακαλύψεις ένα ξεχωριστό επίτευγμα της ανθρώπινης σκέψης και μιας καλώς εννοούμενης βιομηχανικής ματαιοδοξίας. Το πλήθος των τεχνικών λεπτομερειών είναι ασύλληπτο. Και η εμμονή με τις τεχνικές πληροφορίες θα γέμιζαν σελίδες επί σελίδων, χάνοντας την ουσία που προκύπτει από την εμπειρία της οδήγησής της.

Σταχυολογώντας τα σημαντικότερα, να σημειώσουμε ότι είναι το μεγαλύτερο SUV της μάρκας, αυτό που οι Αμερικάνοι θεωρούν full size, με επτά θέσεις (στην περίπτωσή μας, είχε την πιο βολική εξαθέσια διάταξη) και εγκαθίσταται αναπαυτικά στη θέση της ναυαρχίδας της γκάμας των SUV και δίπλα στην 7άρα.

Το πλαίσιο CLAR αποτελεί και εδώ τη βάση πάνω στην οποία οι μηχανικοί της εταιρείας «χτίζουν» ένα μηχανολογικό υπόβαθρο που προσπαθεί να λύσει τη δύσκολη εξίσωση του να παραμείνει η X7 μία γνήσια BMW, παρά τους σχεδόν 2,5 τόνους βάρους, το μεγάλο ύψος και τα 22,1 cm απόσταση από το έδαφος. Για τον σκοπόν αυτό, οι δημιουργοί του αυτοκινήτου έχουν κατεβάσει όλα τα εγχειρίδια που υπάρχουν διαθέσιμα, από τις Ιερές Γραφές της BMWδίστικης κουλτούρας μέχρι τα manual της μηχανολογίας του 2030.

Eνώ, παράλληλα, προσπάθησαν αρκετά να ισορροπήσουν όσο γίνεται καλύτερα στο σχεδιαστικό κομμάτι, φτιάχνοντας ένα επιβλητικό σχήμα για τις αγορές που έλκονται από τον εντυπωσιασμό, χωρίς, από την άλλη, να αποτελεί ξένο σώμα στο pedigree της εταιρίας.

Το τελικό αποτέλεσμα, πάντως, τους δικαιώνει και από κοντά η Χ7 δεν σε ξενίζει και δεν βρίσκεις κάτι τρανταχτά παράταιρο επάνω της. Ούτε και στην ανοικονόμητη μάσκα, για την οποία πολλά data έχουν ξοδευτεί στα chats του Διαδικτύου, αλλά μάλλον άδικα, καθώς εκ του σύνεγγυς δένει αβίαστα με την bigger than life αύρα του αυτοκινήτου.

Η είσοδος στο σαλόνι θα έπρεπε να συνοδεύεται από την ένδειξη «απαραίτητη η γονική συναίνεση». Οθόνες, κουμπάκια, φωτάκια, κι άλλες οθόνες, καθίσματα ρομπότ, καθίσματα που πάνε και έρχονται, μια ηλιοροφή «ουρανός με τα άστρα», κουμπάκια παντού, αναπόφευκτα χαζεύεις, ένας παιδικός διαστημικός σταθμός για μεγάλα παιδιά. Η εξερεύνηση θα χρειαστεί μέρες για να βγει κανείς από το λαβύρινθο των δεκάδων ρυθμίσεων και των απροσμέτρητων τεχνολογιών, για τις οποίες θα μπορούσε να γραφτεί σειρά του Netflix με δυο τρεις σεζόν και βάλε («μπαμπά, η οροφή αλλάζει χρώματα, κοίτα, κοίτα!!!»).

Ως προς τα ταπεινά και εγκόσμια, να σημειώσουμε την τέλεια για τέτοιο αυτοκίνητο θέση οδήγησης, την άψογη εργονομία τόσων διακοπτών, τον βελτιωμένο «πύργο ελέγχου» iDrive, την ασύλληπτη προσοχή με την οποία εφαρμόζουν μεταξύ τους σε συνθήκες εργαστηρίου όλα αυτά τα πλαστικά, δέρματα, αλουμίνια κ.λπ. Οι χώροι αυτονόητα είναι ένας τομέας που δεν θα προβληματίσει κανέναν, με την τρίτη σειρά να είναι σε θέση να φιλοξενήσει χωρίς πρόβλημα και ενήλικες και το χώρο αποσκευών να μπορεί να μεταβάλλεται ανάλογα με τους επιβάτες από τριψήφια σε τετραψήφια νούμερα λίτρων. Και βεβαίως δεν θα χαριστούμε σ’ αυτό που μας ενόχλησε περισσότερο: στην έλλειψη και πάλι (όπως και στη σειρά 8) ενός exclusive χαρακτήρα στη σχεδίαση.

Για τα χρήματα που κοστίζει απαιτείς να βλέπεις στο οπτικό σου πεδίο κάτι παραπάνω από το ταμπλό της σειράς 3 και τον μάλλον ατυχή ψηφιακό πίνακα οργάνων, που τόσο στα γραφικά όσο και στις παροχές του είναι αρκετά πιο κάτω από τους άλλους δύο Γερμανούς. Αυτή, όμως, εδώ η plus size «μπέμπα» έχει πολλά ακόμα κρυφά χαρίσματα. Και ένα πολύ φανερό που δύσκολα μπορεί να καλυφτεί.

Ο λόγος για αυτό το απίστευτο εξακύλινδρο μοτέρ με τις τέσσερις τουρμπίνες, τα 400 άλογα, το diesel στο ρεζερβουάρ και τα μυαλά στα κάγκελα, όταν της λύσεις το λουρί του καθωσπρεπισμού και της πόζας. Ιδίως όταν πατήσεις το κουμπί της σπορ ρύθμισης του γενικότερου set-up και ξυπνήσεις μέσα του το κρυπτο-βενζινάδικο χαρακτήρα του σε ήχο και διάθεση για στροφάρισμα ψηλά, την ίδια στιγμή που το θαυματουργό πετρέλαιο βάζει κάτω από το πόδι σου 760 Nm ροπής με το που θα ακουμπήσεις τη σόλα σου στο γκάζι. Από εκεί και πέρα, ποιος είδε αυτόν τον τευτονικό Γολιάθ και δεν τον φοβήθηκε.

Η αριστερή λωρίδα της Αθηνών-Κορίνθου-Τρίπολης αποκτά πλέον μια υπερβατική διάσταση, καθώς αυτός ο καθεδρικός ναός λαμαρίνας, πλαστικών και microchips επιταχύνει ακατάβλητα μέχρι τον κόφτη του κοντέρ, πετώντας σε έναν δικό του αεροδιάδρομο πάνω και πέρα ό,τι ταπεινό αφήνεις πίσω σου στο βάθος του πίσω παρμπρίζ. Ο τρόπος που η δύναμη του κινητήρα σπρώχνει τους 2,5 τόνους είναι απλώς καθηλωτικός, με το 8τάχυτο κιβώτιο να διαχειρίζεται ακαριαία τη ροπή, την ψαγμένη αερανάρτηση να βεντουζώνει στην άσφαλτο και το καλύτερο σε αίσθηση τιμόνι της αγοράς αυτών των μεγάλων SUV να σε κάνει να νιώθεις ότι μόνο η πυκνότητα του γήινου αέρα (και αυτή η ενοχλητική ιαπωνική κουκίδα που πλησιάζει επικίνδυνα γρήγορα) είναι αυτό που σε εμποδίζει να επιταχύνεις επ’ άπειρον.

Εντάξει, στα στροφιλίκια και στο επαρχιακό δίκτυο θα κόψεις ρυθμό, θα σου το επιβάλλει το ίδιο το αυτοκίνητο, θαύματα δεν γίνονται. Όμως, ακόμα και εκεί η Χ7 σε περιβάλλει με μία ζεν κάψουλα - μόνο το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και ο φόβος των ραντάρ σε επαναφέρουν σε επαφή με τα γήινα και τα επουσιώδη. Κάτι που μας εξέπληξε ευχάριστα ήταν ότι από τη θέση του οδηγού, η X7 είναι αρκετά ευέλικτη και δεν σε αγχώνει με το μέγεθός της. Το γρήγορο τιμόνι (2,2 στροφές!), η τετραδιεύθυνση, η καλή ορατότητα και η συνδρομή του ΒΒC σε live κάμερες περιμετρικά, σου δίνουν την άνεση να ανεβοκατεβαίνεις χαλαρός στην περατζάδα της Δημητσάνας ή να μη δυσανασχετείς όταν διασταυρώνεσαι με το ΚΤΕΛ στην πλατεία της Βυτίνας και πρέπει να περάσεις χιλιοστά δίπλα από τις χυλοπίτες και τις διακοσμητικές γκλίτσες.

Ένα ακόμα στοιχείο που θα σημειώσουμε εξαντλώντας την αυστηρότητά μας είναι μια κάποια αδυναμία της ανάρτησης να αποσβέσει με τον τρόπο των 150 χιλιάδων ευρώ τις «κοφτές» εγκάρσιες ανωμαλίες. Μια συμπεριφορά που θα πρέπει να αποδώσουμε στα run flat τεράστια ελαστικά των 22 ιντσών (275/40 εμπρός και 315/35 πίσω, για το αυτοκίνητο της δοκιμής). Και βέβαια στη σισύφεια προσπάθεια των μηχανικών να κρατήσουν τα προσχήματα των μειωμένων κλίσεων στις στροφές και τον έλεγχο του ανοικονόμητου αμαξώματος επιλέγοντας λίγο πιο σφιχτές ρυθμίσεις. Προβλήματα γενετικής τάξεως για αυτού του είδους τα μεγάλα SUV, τα οποία σχεδιάζονται με βάση άλλες προτεραιότητες πέρα από την οδηγική ικανοποίηση και βγαίνουν στην αγορά υπό την ασφυκτική πίεση της μόδας και ενός τεχνητού πληθωρισμού των καταναλωτικών αναγκών.

Συνοψίζοντας, και αφήνοντας στην άκρη τις αυτοκινητικές αμπελοφιλοσοφίες, τα πράγματα έχουν ως εξής. Αν χρειάζεσαι ένα μεγάλο SUV με μία Χ5, κάνεις τα πάντα χωρίς εκπτώσεις στην άνεση και στην τεχνολογία και γλιτώνεις πάνω από 20 χιλιάρικα. Αν θέλεις να ταξιδέψεις με Lear jet εδάφους, η σειρά 7 είναι πάντα και παντού μια πιο ολοκληρωμένη επιλογή (όπως συμβαίνει και σε κάθε αντίστοιχη διένεξη μεταξύ SUV και luxury sedan και σε άλλες μάρκες). Αν επιμένεις σε Χ7, η μικρότερη 30d θα σου προσφέρει μια πιο οικονομική είσοδο στον μαγικό κόσμο των XXXL μεγέθους SUV, με 265 επαρκή άλογα.

Αν, όμως, η μοίρα σού έδωσε το προνόμιο να πατάς το πιο ψηλό κουμπί στο ασανσέρ της προσωπικής σου Γκόθαμ Σίτι, η Χ7 Μ50d θα βάλει στη γρήγορη ταχύτητα του μίξερ όλες τις κυριαρχικές σου ορμόνες. Όχι τόσο για το αναμφισβήτητο status. Αλλά κυρίως γιατί καταφέρνει να διατηρεί τον οδηγικό συναισθηματισμό της BMW, και να σε κάνει να νιώθεις λιγότερο θεατής και περισσότερο πρωταγωνιστής. Ένας σούπερ ήρωας μιας ζωής που μπορείς να αγγίξεις ή έστω να ονειρευτείς. Ότι από τα δύο και αν σε φέρει ως εδώ, η BMW X7 θα σε πείσει ότι καλό το δωρεάν φλερτάρισμα με την ευτυχία, αλλά ο καλά ξοδεμένος πλούτος σού δίνει ένα οικονομικό πλεονέκτημα να γυρίσει να σε κοιτάξει. Και μάλλον δεν θα σου αντισταθεί και για μια βόλτα.