9/6/2023
Αυτός είναι ο τίτλος της ταινίας (ή επί το ελληνικό «Κόντρα σε Όλα») για μια «κόντρα» ανάμεσα σε δύο από τις σημαντικότερες μάρκες του παγκοσμίου Motorsport, η οποία κορυφώθηκε πριν από κάτι παραπάνω από μισόν αιώνα, στον αλήστου μνήμης αγώνα των 24 ωρών του Le Mans του 1966. Ένας «πόλεμος» με όλη τη σημασία της λέξης, μιας και οι ρίζες τούτης της διαμάχης απαντώνται στις αρχές της δεκαετίας του 1940. Με τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο να μαίνεται, Ferrari και Ford διαδραμάτισαν σημαίνοντα ρόλο στις εξελίξεις της εποχής, μιας και η «scuderia» είχε λάβει διαταγή από την κυβέρνηση του Benito Mussolini, προκειμένου να κατασκευάσει τους κινητήρες και τα εξαρτήματα των αεροσκαφών της ιταλικής πολεμικής αεροπορίας, την ώρα που η Ford συνεργαζόταν στενά με τις Συμμαχικές Δυνάμεις, ώστε τα αεροπλάνα Β-24 με κινητήρες των «μπλε οβάλ» να βομβαρδίσουν τις εγκαταστάσεις της Ferrari! Έπρεπε, όμως, να περάσουν σχεδόν δύο δεκαετίες, προκειμένου αυτή η υποβόσκουσα προαιώνια κόντρα να εκδηλωθεί. Και μάλιστα με τρόπο εκκωφαντικό…
Το ταξίδι στην Ιταλία…
Η… σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν το «ναυάγιο» μιας διαφαινόμενης επιχειρηματικής συμφωνίας που θα τάραζε τα νερά του παγκόσμιου μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν ο Henry Ford II έπαιρνε μια πολύ σημαντική απόφαση: την εμπλοκή της εταιρίας του στους αγώνες ταχύτητας και δη στον πολύ απαιτητικό 24άωρο αγώνα Le Mans. Το πλάνο του Αμερικανού επιχειρηματία ήταν πλήρως οργανωμένο. Μόνο που του έλειπε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για τη συμπλήρωση του παζλ: δεν διέθετε το κατάλληλο αγωνιστικό αυτοκίνητο. Εκείνη την εποχή στον αγώνα κυριαρχούσαν οι ευρωπαίοι κατασκευαστές και δη η Porsche, η Alfa Romeo και η Ferrari. Ο Ford είχε αποφασίσει πως για να μπορέσει να εκπληρώσει την επιθυμία του για νίκη στο La Mans έπρεπε να αγοράσει μία από τις συγκεκριμένες εταιρείες. Και δεν άργησε να κάνει την κίνησή του. Πήρε το αεροπλάνο από το Ντιτρόιτ και ταξίδεψε στην Ιταλία. Οι πρώτες διερευνητικές κρούσεις με τον Enzo Ferrari είχαν ήδη γίνει και ο Ιταλός έδειχνε θετικός στο ενδεχόμενο πώλησης της «scuderia» στον Ford. Άλλωστε και για τον ίδιο τον Ford η Ferrari ήταν η πρώτη και βασική επιλογή του, με δεδομένο πως η εντυπωσιακή και πανέμορφη 330 ήταν το αυτοκίνητο που… σάρωνε εκείνα τα χρόνια στον αγώνα Le Mans. Επομένως, αγοράζοντας τη Ferrari θα είχε και… έτοιμο αγωνιστικό μοντέλο και μιαν ομάδα έμπειρη για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις!
…που δεν είχε αίσιο τέλος!
Οι διαπραγματεύσεις όδευαν προς το τέλος τους, με τον Ford να έχει ακουμπήσει στο τραπέζι 10 εκατομμύρια δολάρια, ποσό αστρονομικό για τα δεδομένα της εποχής. Ο Ferrari, όμως, έκανε πίσω όταν διαπίστωσε πως στους όρους της συμφωνίας υπήρχε κι ένας, ο οποίος προέβλεπε πως η Ford θα είχε τον πλήρη έλεγχο της αγωνιστικής ομάδας αλλά και της εταιρείας συνολικά. Ήταν κάτι το οποίο δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχθεί ο «Commendatore», ο οποίος διεμήνυσε στον Ford πως η συμφωνία δεν θα ολοκληρωνόταν. Μάλιστα ήταν τόσο εκνευρισμένος, ώστε σημείωσε δίπλα στους όρους με κόκκινο μελάνι πως ήταν «μη αποδεκτοί» και πέταξε το προσύμφωνο στους εκπροσώπους του Ford, χρησιμοποιώντας «λέξεις, οι οποίες δεν συμπεριλαμβάνονται σε κανένα λεξικό», όπως χαρακτηριστικά είπε ο παριστάμενος σε πόλη τη διαδικασία των διαπραγματεύσεων, γραμματέας του Ferrari, Franco Gozzi. ΚΙ αποχώρησε από την αίθουσα των διαπραγματεύσεων.
«Beat Ferrari’s ass»
Ο Ford είχε μείνει άναυδος από την αντίδραση του Enzo. Μη μπορώντας να πιστέψει την άσχημη τροπή που πήραν οι διαπραγματεύσεις, στράφηκε προς άλλες ομάδες, όπως η Lola, η Cooper και η Lotus, προσφέροντας χρήματα για να τις εξαγοράσει. Όμως ούτε κι εκεί βρήκε ευήκοα ώτα. Έτσι επέστρεψε με άδεια χέρια στο Μίτσιγκαν. Ο εκνευρισμός του Ford από την απόρριψη του Ferrari ήταν τόσο έντονος, ώστε από το αεροδρόμιο κατευθύνθηκε αμέσως στο γραφείο του και συγκάλεσε έκτακτη σύσκεψη με τη συμμετοχή όλων των κορυφαίων στελεχών της εταιρίας του. Σε μιαν έξαρση συναισθημάτων και με ολοφάνερη την απογοήτευση που είχε μετατραπεί σε άκρατο εκνευρισμό, στα όρια του μίσους, ο Ford απευθύνθηκε στους συνεργάτες τους, λέγοντάς την αλήστου μνήμης φράση: «Go to Le Mans, and beat Ferrari’s ass».
«Σάρωνε» η Ferrari
Ήταν ολοφάνερο πως ο «πόλεμος» ανάμεσα στον Ford και τον Ferrari είχε περάσει στο επόμενο στάδιό του. Στο Μαρανέλο, οι Ιταλοί δούλευαν πυρετωδώς για τη συμμετοχή της ομάδας στον αγώνα Le Mans του 1963, κατασκευάζοντας ένα αυτοκίνητο, το οποίο πέραν των εξαιρετικών επιδόσεων που του χάρισε ο τετράλιτρος V12 κινητήρας, κατάφερνε να μαγνητίζει τα βλέμματα στο πέρασμά του. Η 330 Ρ3 ήταν το αυτοκίνητο με το οποίο η Ferrari φιλοδοξούσε να σαρώσει τα πάντα. Τη νίκη, όμως, η «scuderia» την πανηγύρισε με την 250 Ρ των Ludovico Scarfiotti και Lorenzo Bandini με τον τρίλιτρο V12. Μάλιστα η Ferrari έκανε… κατάληψη στις έξι πρώτες θέσεις της κατάταξης, ανεξαρτήτως κατηγορίας, με πέντε 250 Ρ και GTO και μία 330 LMB να κλέβουν την παράσταση.
Χείρα βοηθείας από τη Lola
Στο Ντιτρόιτ οι μηχανικοί της Ford ενέτειναν τις προσπάθειές τους για να ετοιμάσουν εγκαίρως το αγωνιστικό όχημα, το οποίο θα έβαζε τέλος στην παντοκρατορία της Ferrari στο Le Mans. Το έργο δεν ήταν εύκολο, όμως η Ford είχε έναν πολύ σημαντικό σύμμαχο: τη βρετανική Lola. Εκείνη την εποχή η Lola διέθετε ένα πολύ αξιόλογο αγωνιστικό, το Mark 6 GT, το οποίο εφοδιαζόταν με κινητήρες της Ford. Το 1963 υπολογιζόταν ως ένα αυτοκίνητο που θα αμφισβητούσε τα πρωτεία της Ferrari, όμως στην πράξη τούτο δεν συνέβη, μιας και το Mk6 GTO εγκατέλειψε στην ευθεία Mulsanne με σπασμένο μοτέρ.
Ο ιδιοκτήτης της Lola, Eric Broadley, έδωσε τα χέρια με τον Ford και μετακόμισε για έναν χρόνο στο Ντιτρόιτ, προκειμένου να συμβάλλει με τις γνώσεις και την εμπειρία του στην κατασκευή του αγωνιστικού μοντέλου της Ford. Μάλιστα πούλησε στον Ford και δύο από τα δικά του αυτοκίνητα, τα Mk6 GT, προκειμένου να αποτελέσουν τη βάση για την περαιτέρω εξέλιξη του μοντέλου που δημιουργούσαν οι Αμερικανοί. Ο Ford, παράλληλα, προσέλαβε τον πρώην επικεφαλής της αγωνιστικής ομάδας της Aston Martin, John Wyer, προκειμένου να ηγηθεί της ομάδας, η οποία πολύ σύντομα μετακόμισε στο Λονδίνο, προκειμένου να βρίσκεται πιο κοντά στο Le Mans. Η Ford Advanced Vehicles, την εποπτεία της οποίας είχε ο Wyer, είχε έναν στόχο: να… κατατροπώσει τη Ferrari.
Και το όνομα αυτού, GT40
Έμοιαζε με… πρωταπριλιάτικο ψέμα, όμως η Ford την 1η Απριλίου του 1964 με μεγάλη υπερηφάνεια παρουσίαζε στο κοινό το αποτέλεσμα των άοκνων προσπαθειών της ομάδας της Ford Advanced Vehicles. Και το όνομα αυτού, Ford GT40. Όπου GT από τα αρχικά των λέξεων «Grand Touring» και 40 από το ύψος του αυτοκινήτου, το οποίο ήταν 40 ίντσες. Χρησιμοποιούσε έναν πανίσχυρο κινητήρα 4,7 λίτρων Fairlane, ο οποίος είχε υποστεί τις κατάλληλες μετατροπές από τους μηχανικούς της ομάδας, προκειμένου να χαρίζει στο GT40 της επιδόσεις που χρειαζόταν για να κερδίσει τη Ferrari. Αρχικά κατασκευάστηκαν 12 πρωτότυπα με αριθμούς σασί GT-101 έως GT-112, τα οποία σύντομα θα έμπαιναν στην πίστα. Άλλωστε για να εξασφάλιζαν την έγκριση του Ford και να συμμετείχαν στο Le Mans, θα έπρεπε να αντέξουν σε μια σειρά από επίπονες δοκιμασίες. Κι η αλήθεια είναι πως το GT40 παρουσίασε πολλά προβλήματα στην αρχή. Τον Μάιο του 1964 το GT40 συμμετείχε στον αγώνα των 1.000 χιλιομέτρων του Νίρμπουργκρινγκ και έδειχνε ικανό να κατακτήσει τη δεύτερη θέση. Όμως μια αστοχία στην ανάρτηση, οδήγησε στην εγκατάλειψη.
Η πρώτη απόπειρα στο Le Mans
Την ίδια χρονιά, το 1964, η Ford έκανε την πρώτη απόπειρά της στο Le Mans. Τα τρία GT40 παρατάχθηκαν στην ευθεία της πίστα του Sarthe, όμως το κοινό σχεδόν τα… αγνόησε, μιας και τα βλέμματα όλων ήταν στραμμένα στις απαστράπτουσες Ferrari. Αυτή η πρώτη συμμετοχή της Ford στον 24ωρο αγώνα εξελίχθηκε σε παταγώδη αποτυχία, μιας και εγκατέλειψαν και τα τρία GT40 έπειτα από μόλις δύο γύρους, μπροστά στα μάτια του ίδιου του Henry Ford II. Απογοητευμένος ο Ford, έβλεπε τα όνειρά του για μια συντριπτική νίκη επί του Enzo Ferrari να γκρεμίζονται και μια επένδυση πολλών εκατομμυρίων δολαρίων να μην αποδίδει. Βουτηγμένος στην απελπισία του, αναζητούσε λύσεις ώστε να αποφύγει τη διαφαινόμενη καταστροφή. Και βρήκε την ιδανική: τον Carroll Shelby.
Ο «μαέστρος» Shelby
Ο «θρύλος» του αμερικανικού motorsport έτεινε χείρα βοηθείας στον Ford. Έχοντας τεράστια γνώση κι εμπειρία γύρω από την εξέλιξη αγωνιστικών αυτοκινήτων και με νωπές τις δάφνες από την κατάκτηση της τέταρτης θέσης στη γενική κατάταξη και της πρώτης στην κατηγορία GT 5.0 με την Shelby Daytona Cobra Coupe στο Le Mans του 1964, ο Shelby ήταν ο ιδανικό άνθρωπος για να αναλάβει την ομάδα του Ford. Όπερ και εγένετο. Ο Shelby εργάστηκε σκληρά από την πρώτη ημέρα και σύντομα ανακάλυψε πολλά προβλήματα στο GT40. Λόγω κακής αεροδυναμικής, το αυτοκίνητο έχανε περίπου 75 ίππους, τιμή υπερβολική για τα δεδομένα της εποχής. Παράλληλα, ανασχεδίασε σημαντικά τμήματα του GT40, προκειμένου να βελτιώσει τον αεροδυναμικό συντελεστή στο 0,37, ενώ με τα… μαγικά χέρια του κατάφερε να αυξήσει την απόδοση του V8 της Ford από τους 350 στους 450 ίππους! Πλέον ο Henry Ford II είχε κάθε λόγο να αισιοδοξεί…
Η νίκη στην Ντεϊτόνα
Με το GT40 να είναι βελτιωμένο σημαντικά, ο Shelby ήταν έτοιμος για την πρώτη μεγάλη δοκιμασία. Η ομάδα συμμετείχε τον Φεβρουάριο του 1965 τον αγώνα των 2.000 χιλιομέτρων της Ντεϊτόνα. Μάλιστα ο Shelby «επιστράτευσε» τους δύο καλύτερους οδηγούς της δικής του ομάδας, τον Lloyd Ruby και τον Ken Miles, για να οδηγήσουν το αυτοκίνητο στον επίπονο αγώνα, καταφέρνοντας να τερματίσουν πρώτοι! Ήταν μια τεράστια ώθηση για τον Ford, τον Shelby και την ομάδα γενικότερα, αν και η χρονιά ολοκληρώθηκε με ακόμα μία απογοήτευση, καθώς στο Le Mans νικήτρια ήταν και πάλι η Ferrari. Ωστόσο ο Henry Ford II είχε πλέον κάθε λόγο να αισθάνεται πως τα καλύτερα έρχονταν.
Το «καυτό» 1966…
Στο Μαρανέλο έβλεπαν τις νίκες τους στο Le Mans να αυξάνονται, εντούτοις δεν εφησύχαζαν. Για το Le Mans του 1966 η Ferrari εξέλισσε την 330 P4, κάτω από το καπό της οποίας θα τοποθετείτο ο ολοκαίνουριος V12 με κυλινδροκεφαλές από το αντίστοιχο μοτέρ των μονοθεσίων της Formula 1. Ήταν πασιφανές ότι το 1966 θα ήταν μια «καυτή» χρονιά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αντοχής, με τη Ferrari και τη Ford να κορυφώνουν πλέον την «διαμάχη» τους εντός κι εκτός σιρκουί. Η χρονιά ξεκίνησε με νίκη της Ford στις 24 ώρες της Ντεϊτόνα κι ένα εμφατικό «1-2-3» στον 12άωρο αγώνα του Ζέμπρινγκ. Όμως η Ferrari εξακολουθούσε να έχει το «πάνω χέρι» κερδίζοντας στη Μόντσα, στο Τάργκα Φλόριο, στο Νίρμπουργκρινγκ και στο Σπα. Όμως και για τις δύο ομάδες ο στόχος ήταν ένας: οι 24 ώρες του Le Mans. Ο Henry Ford ΙΙ έβλεπε πως πλέον βρισκόταν ακόμα πιο κοντά στο να κερδίσει τον Enzo Ferrari. Έπειτα από τις εξευτελιστικές εγκαταλείψεις των περασμένων ετών, το GT40 ήταν πανέτοιμο για τη νίκη, με τους Bruce McLaren και Chris Amon να είναι οι δύο οδηγοί…
Εμφατικό «1-2-3»!
Το ρολόι στο Sarthe έδειχνε «12» όταν δόθηκε η εκκίνηση του 24άωρου αγώνα Le Mans για το 1966. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στο GT40 και στην 330 Ρ4 κορυφωνόταν. Με την ολοκλήρωση της πρώτης ώρας του αγώνα, η Ford κυριαρχούσε απόλυτα, έχοντας τα αυτοκίνητά της στις πρώτες τρεις θέσεις με διαφορά 24 δευτερολέπτων! Η νύχτα έπεσε, όμως, και τα δεδομένα ανατράπηκαν, με την πρωτοπορία να περνά στη Ferrari. Ο καιρός, εντούτοις, άλλαξε τις ισορροπίες. Η νεροποντή είχε ως συνέπεια να εγκαταλείψουν τα δύο από τα τρία πρωτότυπα της Ferrari, αφήνοντας μόνο ένα 330 Ρ4 στον αγώνα. Ακόμα κι έτσι η Ferrari με το ξημέρωμα έδειχνε να παραμένει φαβορί για τη νίκη. Μέχρι τη στιγμή που το τελευταίο ιταλικό αυτοκίνητο είχε κλατάρισμα! Για πρώτη φορά έπειτα από χρόνια η Ferrari όχι μόνο δεν θα κέρδιζε στο Le Mans, αλλά θα είχε τρεις εγκαταλείψεις! Ήταν η «χρυσή ευκαιρία» της Ford να πάρει μιαν ιστορική νίκη και να ξορκίσει τους δαίμονες του Μαρανέλο. Και το έκανε με τρόπο εμφατικό, καθώς τα τρία GT40 έφτασαν μαζί στη γραμμή του τερματισμού, κάνοντας το «1-2-3»! Ήταν μια δικαίωση των κόπων του Henry Ford II και μια τρανή απόδειξη ότι η Ford όχι μόνο μπορούσε να κερδίσει τη Ferrari, αλλά να το κάνει και με… στιλ! Από το 1965 κι έπειτα, η Ferrari δεν ξανακέρδισε στο Le Mans. Και το 1973 αποσύρθηκε από τον συγκεκριμένο αγώνα, επικεντρώνοντας της προσοχή της στη Formula 1.
Η «αναβίωση» του «θρύλου»
Η Ford συνέχισε να κερδίζει στο Le Mans: το 1967 με τους Dan Gurney και AJ Foyt, το 1968 με τους Pedro Rodriguez και Lucien Bianchi και το 1969 με τους Jacky Ickx και Jackie Oliver. Την ίδια χρονιά, το 1969, κατασκευάστηκε το τελευταίο GT40. Σταδιακά, όμως, και η Ford αποχώρησε από το Le Mans. Μέχρι το 2016. Θέλοντας να γιορτάσει την επέτειο συμπλήρωσης μισού αιώνα από τον θρίαμβο του 1966, η Ford επέστρεψε στον 24ωρο αγώνα με την νέα γενιά του GT. Όχι με V8, αλλά με V6 κινητήρα της γενιάς EcoBoost, με απόδοση 647 ίππους, επιτάχυνση από στάση μέχρι τα 100 χιλιόμετρα σε 2,8’’ και τελική 345 km/h, το GT ξεκάθαρα στόχευε στη νίκη στην κατηγορία του. Ήταν πασιφανές πως με τη Ferrari παρούσα με την 488 LM GTE, η διαμάχη ανάμεσα στη «scuderia» και τη Ford θα αναζωπυρωνόταν. Τα υπόλοιπα είναι ήδη ιστορία…
Le Mans ‘66: Η ταινία
Ο σχεδιαστής παραγωγής της ταινίας, Φρανσουά Οντουί μιλάει για την επαναφορά στη δεκαετία του ’60, το συναίσθημα του Λε Μαν και πόσο πολύ τον συναρπάζουν τα γρήγορα αυτοκίνητα…
California Dreaming
Οι περισσότερες ταινίες μεγάλου μήκους δεν έχουν το προνόμιο να γυριστούν στις αυθεντικές τοποθεσίες. Όχι σε αυτήν, όμως. Η Νότια Καλιφόρνια - όπου ο Carroll Shelby (Ματ Ντέιμον) κατασκευάζει το GT40 του - ήταν στοιχειώδης στην ιστορία. «Το Λος Άντζελες στη δεκαετία του 1960 ήταν πραγματικά η βάση αυτής της ταινίας», λέει ο σχεδιαστής παραγωγής Φρανσουά Οντουί. Αρχικά, ο προϋπολογισμός δεν επέτρεπε γυρίσματα στο Λος Άντζελες. «Ήταν απογοητευτικό», θυμάται ο Οντουί, «γιατί απλά δεν μπορείς να βρεις τη δεκαετία του '60 έξω από τη Νότια Καλιφόρνια!». Η αίσθηση του τόπου ήταν μια ανεκτίμητη πηγή, τόσο για το καστ όσο και για το κινηματογραφικό συνεργείο. «Είναι η ιστορία χαρακτήρων που θα μπορούσαν να υπάρξουν μόνο σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή και σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Σε όλη την ταινία μπορείτε να αισθανθείτε αυτό το ελεύθερο πνεύμα», λέει ο Οντουί. «Ήταν ένας κόσμος που στερείται πολλών περιορισμών που κυριαρχούν στη ζωή μας σήμερα...»
Αγώνας για Ζωή
![Ο Carroll Shelby [Ματ Ντέιμον] και ο Ken Miles [Κρίστιαν Μπέιλ] στα γυρίσματα της ταινίας Le Mans 66.](https://media.caranddriver.gr/filesystem/images/20191105/low/df-00607-r_77761_372673.JPG "Ο Carroll Shelby [Ματ Ντέιμον] και ο Ken Miles [Κρίστιαν Μπέιλ] στα γυρίσματα της ταινίας Le Mans 66.")
Το Λε Μαν είναι ο πιο συναρπαστικός και ρομαντικός αγώνας αυτοκινήτου στον κόσμο – εδώ και σχεδόν έναν αιώνα. Αυτή είναι μεγάλη ιστορία που πρέπει να γνωρίζεις - και να τιμήσεις. Η αυθεντική αναπαράσταση ήταν κρίσιμη. «Αυτό ήταν πολύ σημαντικό, επειδή σχεδόν όλη η τρίτη πράξη [της ταινίας] είναι ο ίδιος ο αγώνας», λέει ο Οντουί. «Αυτό ήταν ίσως το πιο απαιτητικό κομμάτι του σχεδιασμού παραγωγής που είχα ποτέ συμμετάσχει, διότι αυτό που απαιτούσε η ταινία ήταν για εμάς να ξαναδημιουργήσουμε ολόκληρη την πίστα του 24ωρου αγώνα του 1966. Έπρεπε να ξαναδημιουργήσουμε σχεδόν κάθε στροφή! Έτσι, καταλήξαμε να δημιουργήσουμε πάνω από 10 χιλιόμετρα δρόμων, σε τέσσερις πόλεις, για να αναπαραστήσουμε το σιρκουί για την ταινία». Και επειδή η ταινία στηρίχθηκε τόσο πολύ στη ζωντάνια της και λιγότερο στα blue screen και στο CGI, ήταν πραγματική εμπειρία για όσους επισκέπτονταν τα σετ. «Αυτό είναι πολύ εντυπωσιακό περιβάλλον, οπότε ήταν λίγο σαν να πηγαίνεις σε μια μηχανή του χρόνου, περπατώντας σε ένα βιβλίο ιστορίας», λέει ο Οντουί.
Αθάνατες μηχανές σε αθάνατα οχήματα
Ίσως η μεγαλύτερη ευχαρίστηση της ταινίας για τον Οντουί ήταν ότι βυθίστηκε στον κόσμο «μερικών από τα πιο όμορφα αγωνιστικά αυτοκίνητα που έχουν σχεδιαστεί ποτέ». Ο σχεδιαστής παραγωγής πέρασε 10 μήνες για να κατασκευάσει τα απαραίτητα αυτοκίνητα-ρέπλικες και τα σκηνικά, και επιπλέον έξι μήνες έρευνας. Η αρχική έρευνα περιελάβανε την παρακολούθηση φωτογραφιών των αυτοκινήτων, των οδηγών και των αγώνων. «Το αρχικό στάδιο είναι να προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε σε εκείνη την περίοδο», λέει ο Οντουί. «Επίσης, κάναμε μια βαθιά ανάλυση στους χαρακτήρες, του Ken Miles [Κρίστιαν Μπέιλ] και του Carroll Shelby [Ματ Ντέιμον] με εκατοντάδες ώρες φωτογραφιών και βίντεο».
ΔΗΜΟΦΙΛΗ_77761_450131_type13129.jpg "Αποστολή στην Ισπανία: Οδηγούμε το νέο, ποιοτικό και hi-tech Dacia Duster")
_77761_445433_type13129.jpg)
