Η λογική πήγε περίπατο

Παραμονές Χριστουγέννων και το εορταστικό κλίμα της σημαιοστολισμένης πρωτευούσης αμαυρώνεται από το μαζικό κύμα διαμαρτυριών που ξεσπά με αφορμή τον φωτισμό τον οποίο ο Δήμος Αθηναίων τοποθέτησε στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, αφού πρώτα εξασφάλισε τον οβολό επιφανών Ελλήνων.

Τα λαμπιόνια της οργής έσβησαν μαζί με το μένος που μάλλον άδικα κλήθηκε να αντιμετωπίσει η νεόκοπη, εκείνη την εποχή, δημοτική αρχή. Ακολουθήσαν κι άλλες, λιγότερο ή περισσότερο… φωτεινές στιγμές του Δήμου Αθηναίων, μέχρι και την «κάτι σαν φιέστα» που διοργανώθηκε στην Πλατεία Ομονοίας μεσούσης της πανδημίας του κορωνοϊού.

Η δήλωση ειλικρινούς μετανοίας για τη σεμνή αλλά μάλλον άκαιρη τελετή, σε μια πλατεία που έχει πολύ πιο σοβαρά προβλήματα να λύσει από εκείνα που διευθετήθηκαν με την αναμόρφωσή της, διέλυσε τα σύννεφα τα οποία άρχιζαν να πυκνώνουν πάνω από το δημαρχιακό μέγαρο επί της οδού Αθηνάς.

Τα στραβοπατήματα, βέβαια, συνεχίστηκαν, αποκτώντας μάλιστα μια διαφορετική και εντόνως ενοχλητική διάσταση, μιας και οδήγησαν στην επιδείνωση της ήδη επιβαρυμένης καθημερινότητας όλων όσοι έχουν την τύχη ή την ατυχία να κατοικούν -ή να εργάζονται- πέριξ του κέντρου της πόλης.

Ο Μεγάλος Περίπατος, πέρα από την αγωνία του αξιότιμου δημάρχου να αφήσει το στίγμα του στην πόλη, λες και πρόκειται για κάποιο σχολιαρόπαιδο που βρέθηκε με κάποιο ανεξίτηλο μαρκαδόρο στα χέρια, δείχνει την ελάχιστη επαφή της δημοτικής αρχής με την σκληρή αθηναϊκή πραγματικότητα.

Αναδεικνύει την πρόθεση κάποιων να πειραματιστούν στις πλάτες όλων μας, στην απέλπιδα προσπάθειά τους να ανέλθουν, πατώντας επί ακριβοπληρωμένων «τραπεζοκαθισμάτων» στην ιεραρχία ενός οικογενειοκρατούμενου πολιτικού συστήματος.