Pony και πράσινα άλογα

Το νεαρό της ηλικίας μου (sic) δεν μου επιτρέπει να μιλήσω για το παρελθόν, για τα  χρόνια εκείνα που τέσσερις αναιμικοί τροχοί, μερικά φύλλα πολυεστέρα και ένας μουσαμάς σού έδιναν το δικαίωμα να συγκαταλέγεσαι ανάμεσα στις αυτοκινητοπαραγωγικές δυνάμεις της Ευρώπης. Έκτοτε ακολούθησαν κι άλλες φιλότιμες προσπάθειες ώστε αυτή η μικρή γωνιά της Βαλκανικής να μπει στον χάρτη της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας.

Απέτυχαν όλες τους, καταδικάζοντας μια χώρα με περίσσευμα ήλιου, τσίπουρου και κακώς εννοούμενου συνδικαλισμού στη βιομηχανική απομόνωση. Κρίνοντας βέβαια από τα δημοσιεύματα που κυκλοφόρησαν εν μέσω πανδημίας στον μαγικό κόσμο του Διαδικτύου, ταράσσοντας τα λιμνάζοντα νερά του Ειδικού Τύπου, η ελπίδα εκβιομηχάνισης της χώρας θα πεθάνει τελευταία.

H ελπίδα εκβιομηχάνισης της χώρας θα πεθάνει τελευταία μαζί με το όνειρο εκείνων που εξακολουθούν να στροβιλίζονται γύρω από τον αστερισμό του πολυεστέρα.

Θα σβήσει μαζί με τα όνειρα εκείνων που εξακολουθούν να στροβιλίζονται γύρω από τον αστερισμό του πολυεστέρα. Το ακατάλληλο δια ανηλίκους παραμύθι της αναβίωσης του Pony, ενός τετράτροχου που με τους σημερινούς όρους δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε ως δίκυκλο, θα πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει, μήπως και τη θέση του πάρει ένα περισσότερο ρεαλιστικό-πειστικό αφήγημα.

Ο τρόπος με τον οποίο η Ελλάδα μπορεί -και πρέπει- να κερδίσει μια θέση στο παγκόσμιο αυτοκινητικό στερέωμα είναι γνωστός και το παράδειγμα δίπλα μας (βλέπε Ισραήλ). Αν λείπει κάτι από τους υπερόπτες Δυτικοευρωπαίους δεν είναι τα ανειδίκευτα εργατικά χέρια αλλά τα μέσα που θα τους επιτρέψει να σταθούν αντάξιοι των προκλήσεων μιας νέας εποχής που έχει ήδη χαράξει.

Αν λείπει κάτι από αυτή τη μικρή γωνιά του πλανήτη είναι το πρόσφορο έδαφος στο οποίο θα ανθίσουν οι ιδέες που μέχρι σήμερα σκίαζε το «γκρο μπετόν» των «δικών μας παιδιών» και της τεχνηέντως προεγκατεστημένης γραφειοκρατίας.