Κλιματική Αλλαγή: Γιατί η Ευρώπη πρέπει να βαδίσει στη λεωφόρο του ρεαλισμού

Ο πόλεμος στην Ουκρανία έβγαλε, μεταξύ άλλων, στην επιφάνεια την ενεργειακή ένδεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και το πόσο λανθασμένες ήταν οι όποιες προθέσεις της περί… βίαιης μετάβασης στην «πράσινη» ενέργεια. Να θυμίσουμε εδώ πως στο σχέδιο της ΕΕ για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής στο πλαίσιο του «Fit For 55» (σ.σ. δράσεις για τη μείωση των εκπομπών αέριων ρύπων 55% έως το 2030 σε σχέση με το 1990) προβλέπεται, μεταξύ άλλων, από το 2035 να ταξινομούνται στην Ευρώπη μόνον αυτοκίνητα με μηδενικούς ρύπους,όπως και παραγωγή ρεύματος σε ΑΠΕ, προκειμένου η ηλεκτροκίνηση να είναι 100% φιλική στο περιβάλλον.

Μεγαλεπήβολος στόχος όλων αυτών των δράσεων (για τις οποίες υπήρξαν χώρες, όπως η Ελλάδα, που έβαλαν πιο ψηλά τον πήχη, ανακοινώνοντας την εφαρμογή τους από το 2030), είναι η Ευρώπη το 2050 να καταστεί κλιματικά ουδέτερη, με τη χρηματοδότησή τους να γίνεται από το Κοινωνικό Ταμείο για το Κλίμα!

Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να αναθεωρήσει πλήρως τις όποιες αποφάσεις έχει λάβει, κυρίως στον ενεργειακό τομέα, με βάση τα δεδομένα που έχει δημιουργήσει η νέα κρίση στον πλανήτη και σε κάθε περίπτωση να αφήσει στην άκρη αυτή την… ελιτίστικη προσέγγιση.

Ουδείς αμφιβάλλει ότι αυτός είναι ο δρόμος, προκειμένου να κληροδοτηθεί ένας πιο καθαρός πλανήτης στα παιδιά μας. Ουδείς, όμως, αμφιβάλλει και για τις business που κρύβονται πίσω από όλο αυτό και τα συμφέροντα που διακυβεύονται. Είναι απορίας άξιον το πώς οι ιθύνοντες νόες της ΕΕ εκπονούν τόσο σημαντικά σχέδια, χωρίς, πρώτον, να έχουν εξασφαλίσει την ενεργειακή αυτονομία και τις υποδομές πάνω στις οποίες θα βασιστεί το όλο πλάνο και, δεύτερον, να βάζουν στην εξίσωση το πόσο επηρεάζουν άμεσα τις οικονομίες των κρατών-μελών τους και κυρίως των πιο φτωχών που, εκ των πραγμάτων, είναι πολύ δύσκολο να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο.

Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν στην Ευρώπη των οικονομικών ανισοτήτων να εφαρμοστεί μια τέτοια «κοινή στρατηγική» για την πράσινη μετάβαση; Πώς θα μπορέσει ο ταλαιπωρημένος από τη δεκαετή κρίση των μνημονίων και τη διετή της πανδημίας Έλληνας, με τον κατώτατο μισθό στα €663, να υποχρεωθεί να μεταβεί στις νέες αυτές τεχνολογίες, όταν ο Βέλγος καρπώνεται κατώτατο μισθό €1.658, όπως ακριβώς και ο Γάλλος και ο Γερμανός πολίτης, που επιπρόσθετα απολαμβάνουν και πολλά κοινωνικά επιδόματα;

Η απάντηση είναι πασιφανής και όσο και εάν κάποιοι αντιτάσσουν το επιχείρημα «μέσω των πράσινων επιδοτήσεων», έχουν ήδη διαψευστεί, αφενός γιατί η αύξηση του κόστους παραγωγής των προϊόντων (αυτοκίνητα, ηλεκτρικές συσκευές, κ.ά.) έχει εκτινάξει τις τιμές πώλησης απορροφώντας ουσιαστικά το όποιο όφελος προκύπτει από τις επιδοτήσεις, αφετέρου γιατί το «χρηματιστήριο ρύπων», μέσω του οποίου χρηματοδοτείται το πράσινο ταμείο, έχει εκτινάξει το κόστος της ενέργειας, εξαιτίας των κερδοσκοπικών παιχνιδιών, απομυζώντας το εισόδημα των νοικοκυριών και επιστρέφοντας ψίχουλα. Και είναι προφανές πως από όλο αυτό, κάποιος κερδίζει και σίγουρα δεν είναι ο μέσος πολίτης και ιδίως εκείνος που ζει εκτός Κεντρικής Ευρώπης και χωρίς κανένα ουσιαστικό δίχτυ κοινωνικής προστασίας…

Θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε το πού θα καταλήξει αυτό το ενεργειακό «μπρα-ντε-φερ» και ιδίως στην Ευρώπη, που θέλει να ανεξαρτητοποιηθεί ενεργειακά μέσω των ΑΠΕ, αλλά αντιλαμβάνεται ότι κάτι τέτοιο έχει πολύ δρόμο, εξού και η επιστροφή στον λιγνίτη για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας…

Περισσότερο δε για τη χώρα μας, που για ακόμα μία φορά είναι θεατής στα γεγονότα, αδυνατώντας να βάλει ένα πλαίσιο ελέγχου στην ξέφρενη κερδοσκοπία: στην αντλία των καυσίμων, στην ηλεκτρική ενέργεια, στα σουπερμάρκετ και όπου αλλού «ματώνει» η τσέπη του μέσου Έλληνα.

Θεωρούμε πως η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να αναθεωρήσει πλήρως τις όποιες αποφάσεις έχει λάβει, κυρίως στον ενεργειακό τομέα, με βάση τα δεδομένα που έχει δημιουργήσει η νέα κρίση στον πλανήτη και σε κάθε περίπτωση να αφήσει στην άκρη αυτή την… ελιτίστικη προσέγγιση και, επιτέλους, ας εφαρμόσει ρεαλιστικές πολιτικές μέσα από τις οποίες θα κερδίζουν ισότιμα όλα τα μέλη της.

Σε αντίθετη περίπτωση, ό,τι δεν μπόρεσε να κάνει η χρηματοπιστωτική κρίση, θα το κάνει η ενεργειακή: Τον διαχωρισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην πλούσια «λίγκα» του Βορρά και στη φτωχή των χωρών του Νότου…