Enzo Ferrari: Από τις σιδηροτροχιές για τρένα στην κορυφαία αυτοκινητοβιομηχανία

Ο Enzo Ferrari γεννήθηκε σαν σήμερα, δύο χρόνια πριν μπει ο 20ός αιώνας, στις 18 Φεβρουαρίου 1898 στη Μόντενα. Ο πατέρας του είχε εργοστάσιο που κατασκεύαζε σιδηροτροχιές για τρένα και ο μικρός Enzo ήταν ο πρώτος στη γενέθλια πόλη του που αγόρασε αυτοκίνητο. Ο πατέρας του και ο αδελφός του πέθαναν από την επιδημία ισπανικής γρίπης στη διάρκεια του «Μεγάλου Πολέμου». Έτσι ο μικρός Enzo άφησε το σχολείο για να ασχοληθεί με την οικογενειακή επιχείρηση που τον βύθισε στα χρέη, δεδομένης και της γενικότερης οικονομικής δυσπραγίας της εποχής.

MUST READ

H «μαύρη λίστα» της Ferrari: Αυτοί οι VIPs είναι ανεπιθύμητοι στο Μαρανέλο

Στο μέτωπο του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου πετάλωνε μουλάρια, μέχρι που αρρώστησε και απολύθηκε από το στρατό. Παρά την επιμονή της μητέρας του, δεν επέστρεψε στο σχολείο και πήγε το 1918 δοκιμαστής αυτοκινήτων στο Τορίνο. Έναν χρόνο αργότερα, μετακόμισε στο Μιλάνο, στη CMN (Construzioni Mecaniche Nazionali), ως οδηγός αγώνων.

Έτρεξε πρώτη φορά το 1919 στον αγώνα Πάρμα-Μπρετσέτο και την ίδια χρονιά στο Τάργκα Φλόριο. (Ο κίνδυνος, όταν μεγαλώσεις με αυτόν, πάντοτε ησυχάζει.)

Το 1923, ύστερα από νίκη του σε αγώνα στη Ραβένα, γνώρισε τον κόμη Ενρίκο Μαράκα και τον γιο του Φρανστέσκο, «άσο των άσων στους αιθέρες», για τους Ιταλούς στον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, με 35 καταρρίψεις στο ενεργητικό του. Ο Ιταλός πιλότος είχε ζωγραφίζει στο πλάι των αεροσκαφών του σμήνους του ένα άλογο ορθωμένο στα πίσω πόδια του. Ο Enzo κράτησε επαφή με του γονείς του Μπαράκα, ο οποίος σκοτώθηκε σε αερομαχία στο Μαντέλο. Τότε η μητέρα του πιλότου προέτρεψε τον Enzo: «Γιατί δεν τοποθετείς το έμβλημα του γιου μου στα αυτοκίνητά σου;  Θα σου φέρει τύχη». Και του έδωσε μία φωτογραφία του γιου της, με ιδιόχειρη αφιέρωσή της και ένα σημείωμα με το οποίο του εμπιστευόταν το  έμβλημά του, το οποίο έμελλε να γίνει το θρυλικό σήμα ενός ακόμα πιο θρυλικού αυτοκινήτου.

Το 1923 το σήμα τοποθετήθηκε στα αγωνιστικά Alfa Romeo των 24 Ωρών του Σπα, αλλά το άσπρο φόντο έγινε κίτρινο, επειδή ήταν το χρώμα της Μόντενα. Στην Alfa Romeo ο Enzo έμεινε ως διευθυντής του αγωνιστικού τμήματος από το 1929 έως το 1939, διευθύνοντας το τμήμα πάντοτε με ψυχρή αποφασιστικότητα. Εκεί απέδειξε πόσο καλός οργανωτής και συντονιστής ήταν, εκτός από οδηγός αγώνων.

Λέγεται, μάλιστα, πως μία και μοναδική φορά ο Enzo ενήργησε συναισθηματικά και όχι με τη λογική. Τότε, το 1956, όταν πέθανε ο πολυαγαπημένος γιος του Dino… 

Όταν ίδρυσε την αγωνιστική ομάδα, Scuderia Ferrari το 1929, δεν σκόπευε να κατασκευάσει αυτοκίνητα δρόμου, αλλά προετοίμαζε αγωνιστικές Alfa Romeo μέχρι το 1938, οπότε προσελήφθη από την εταιρεία ως επικεφαλής του αγωνιστικού τμήματος.

Το 1940 η Alfa Romeo ανέλαβε η ίδια την ευθύνη της αγωνιστικής της εκπροσώπησης. Τότε ο Ferrari ίδρυσε την εταιρεία Auto-Avio Construzioni -SEFAC Ferrari - στη Μόντενα, η οποία κατασκεύαζε εργαλειομηχανές και εξαρτήματα αεροπλάνων. Λόγω συμβολαίου, δεν μπορούσε να δώσει το όνομά του για τέσσερα χρόνια σε κανένα αυτοκίνητο το οποίο κατασκεύαζε.

Η πρώτη Ferrari, η 815, η οποία ήταν έτοιμη το 1940, ονομάστηκε έτσι γιατί 8 ήταν ο αριθμός των κυλίνδρων του κινητήρα της, ενώ το 15 αντιστοιχούσε στον κυβισμό της - 1.500 κ.εκ. Μόνον τρία αντίτυπα κατασκευάστηκαν, σε συνεργασία με τον μηχανικό Αλμπέρτο Μασιμίνο και τον μηχανικό και οδηγό αγώνων Enrico Nardi (1907-1966), ο οποίος έμεινε στην εταιρεία μέχρι το 1946. 

Τα τρία 815 έλαβαν μέρος στο Μίλε Μίλια του 1940 και αυτός ήταν ο πρώτος αγώνας του εικοσιτετράχρονου Alberto Ascari, στο τιμόνι μιας από τις τρεις 815. Ο συγκεκριμένος αγώνας έχει μείνει στην ιστορία γιατί για πρώτη φορά έκανε την εμφάνισή του αυτοκίνητο εξ ολoκλήρου κατασκευασμένο από τον Ferrari.

Το 1943 το εργοστάσιο της Ferrari μεταφέρθηκε στο Μαρανέλο, βομβαρδίστηκε το 1944, στο πλαίσιο των «στρατηγικών βομβαρδισμών», όπως και τα εργοστάσια της Alfa Romeo, της Breda, της Rirelli, της Isotta Fraschini στο Μιλάνο, και αποκαταστάθηκε δύο χρόνια αργότερα, ώστε να παράγει και αυτοκίνητα δρόμου, αρχής γενομένης το 1947 από την 125, με τον V12 κινητήρα χωρητικότητας 1.497 κ.εκ. του φημισμένου μηχανικού Τζιάκομπο Κολόμπο να αποδίδει 100 ίππους και να τροφοδοτείται από τρία διπλά καρμπυρατέρ Βέμπερ. 

Απέχουμε 5 χρόνια από την πρώτη Ferrari μαζικής παραγωγής, την 250 GT, αυτοκίνητο που σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από τον Pininfarina, στις εγκαταστάσεις του κοντά στο Τορίνο και παρουσιάστηκε το 1952. Οκτώ χρόνια αργότερα παρουσιάστηκε η 400 και το 1964 η 275, ενώ το 1973 η Dino 308 GT4, φόρος τιμής στον πολυαγαπημένο γιο και στην ιστορία της αυτοκίνησης. Ήδη από το 1969, το 50% των μετοχών της εταιρείας είχαν περάσει στα χέρια της Fiat.  

Εν τω μεταξύ, το 1966, η 330 P4, με τον ολοκαίνουργιο κινητήρα V12, «με κυλινδροκεφαλές από το αντίστοιχο μοτέρ των μονοθεσίων της Φόρμουλα 1», παρατάχτηκε στη γραμμή εκκίνησης των 24 Ωρών του Λεμάν. Η Ford επικράτησε πετυχαίνοντας ένα εντυπωσιακό «1-2-3». Τα σχετικά, παρεπόμενα της μη επίτευξης συμφωνίας μεταξύ Ferrari και Henry Ford II, περιγράφονται στην ταινία Κόντρασε όλα, που προβλήθηκε στις αίθουσες. 

Ο «αψύς» Enzo Ferrari αποκάλυψε το τελευταίο του τεχνούργημα στις 21 Ιουλίου 1987, σχεδόν ένα χρόνο πριν πεθάνει στη Μόντενα στις 14 Αυγούστου 1988, σε ηλικία 90 χρόνων. Ο λόγος για την F 40, σχεδιασμένη από τον Pininfarina και με τον αριθμό 40 να παραπέμπει στα σαραντάχρονα της εταιρείας του «Κομαντατόρε».

Πίσω από το τιμόνι μιας Ferrari, ο κόσμος αποκτά, σε πίστες, σε δρόμους, άλλες διαστάσεις. Θαρρείς, σου ανήκει. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Είδαμε την ταινία για τον Enzo Ferrari - Τι (δεν) μας άρεσε

Ένας μύθος που τον έλεγαν Enzo Ferrari

Ford vs Ferrari: Η ιστορία πίσω από την ταινία Le Mans '66