To Ράλλυ Ακρόπολις υφίστατο ως θεσμός από το 1953 (με αυτήν την ονομασία) κι από το 1952 ως Ράλλυ ΕΛΠΑ.
Έπρεπε, όμως, να περάσουν 20 χρόνια για να βρει την θέση του στο παγκόσμιο στερέωμα, καθώς τότε, το 1973, ήταν που εγκαθιδρύθηκε αυτό που μέχρι και σήμερα ονομάζουμε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ (WRC).
Ήδη η υπόθεση νίκη στον «εθνικό μας αγώνα» είχε γίνει διεθνές ζήτημα, καθώς υπήρχαν νικητές από χώρες του εξωτερικού.
Έτσι, τη δεκαετία του '70, η σκυτάλη είχε περάσει στην Alpine, και συγκεκριμένα στην θρυλική Α110, που ακόμα και σήμερα υπάρχει στον χώρο της αυτοκίνησης με σύγχρονους όρους.
Έχοντας ήδη δύο νίκες στα ελληνικά χώματα, το Alpine Renault A110 κατέφτασε το '73 με στόχο να κάνει την τριπλέτα.
Εκείνη τη χρονιά, το Ράλλυ Ακρόπολις ήταν ο 6ος αγώνας στο καλεντάρι, καθώς ερχόταν λίγες ημέρες μετά το εξίσου απαιτητικό Ράλλυ Μαρόκου. Μέχρι εκείνο το σημείο της σεζόν, η Alpine Renault A110 είχε πάρει τις 4 από τις 5 νίκες, με το Datsun 240Z να ξεχωρίζει στο Ράλλυ Σαφάρι.
Στις 23 Μαΐου, ξεκίνησε η μάχη των συνολικά 3.336 χιλιομέτρων (549 χλμ. ήταν οι ειδικές διαδρομές), που θα ολοκληρωνόταν στις 28 του μήνα. Η Alpine είχε κατέβει πάνοπλη στον αγώνα, με στόχο να «κλειδώσει» όλες τις θέσεις του βάθρου, αλλά οι κακοτράχηλες διαδρομές και η σκληράδα του αγώνα από την αρχή ως το τέλος του, άφησαν τελικά ένα γαλλικό πλήρωμα να παλέψει για τη νίκη.
Επρόκειτο για εκείνο των Jean-Luc Therier και Christian Delferier, που με το νο.1 στις πόρτες και χρόνο 7 ωρών. 37 λεπτών και 58 δευτερολέπτων, θα περνούσε τη ράμπα του τερματισμού όντας νικητής.
Το βάθρο συμπλήρωσαν οι Rauno Aaltonen-Robin Turvey με Fiat 124 Abarth και οι έτεροι Γάλλοι Jean-Pierre Nicolas-Michel Vial, που ήρθαν στον αγώνα ως πρωταθλητές Γαλλίας.
Μόλις 11 αυτοκίνητα κατάφεραν να φτάσουν ως το φινάλε, δείγμα της τρομερά προκλητικής φύσης του ράλλυ. Για αυτό, άλλωστε, κι επελέγη να βρίσκεται ανάμεσα στα πρώτα που θα γίνονταν σε διεθνές επίπεδο, υπό την αιγίδα της FIA, σε ένα οργανωμένο, παγκόσμιο πρωτάθλημα.